Τα παιδικά αθώα - ξέγνοιαστα χρόνια...

Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος από τις πολλές ευθύνες της δουλειάς, από τις πολλές ώρες μάθημα, από την έλλειψη προσωπικού χρόνου. Το μυαλό μου είναι απίστευτα πιεσμένο και πολλές φορές νιώθω ότι δεν μπορεί να δεχτεί πλέον άλλες πληροφορίες.
Μέχρι 7 ετών ζούσα στα Χανιά ( εκεί γεννήθηκα ) και μετά μετακομίσαμε με την οικογένεια μου σε ένα προάστιο της Αθήνας, την Πετρούπολη στην Αθήνα, όπου ήταν σαν χωριό. Χωμάτινοι δρόμοι, χωρίς αυτοκίνητα.
Πολλές φορές κάθομαι και αναπολώ τα παιδικά χρόνια μου, τότε που πήγαινα σχολείο και το μυαλό μου ήταν πιο καθαρό, πιο αθώο· δεν γνώριζα ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα επέστρεφα σπίτι, θα έριχνα μια ματιά στα μαθήματα της αυριανής μέρας γιατί διαφορετικά η μάνα μου θα με «τσάκιζε» και μετά ώ θεέ μου, μετά θα έβγαινα στο δρόμο και θα έλιωνα στο παιγνίδι μέχρι το βράδυ. Ποδόσφαιρο, ποδήλατο, ξυλίκι, κρυφτό, κυνηγητό, σκαρφάλωμα σε δέντρα και σε νεοαναγειρόμενες οικοδομές με άλματα από τον πρώτο όροφο στην άμμο του κήπου…
Όμορφα, αθώα, ξέγνοιαστα χρόνια, τώρα αυτά πέρασαν…
Υ.Γ. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με κάποιο σύνδρομο παλιμπαιδισμού, απλά βγαίνει απίστευτη κούραση…