Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι το εξής : μόλις ξυπνήσω το πρωί, θα πάρω την γενναία απόφαση.Ξημέρωσε…
Λέω στον εαυτό μου: Σήμερα, δεν θα κάνω σκέψεις που αφορούν το παρελθόν και με πλήγωσαν…
Όμως δεν ξέρω, ίσως το φως της ημέρας πέφτει ξανά στις σκέψεις αυτές και τις βγάζει από το σκοτάδι τους…
Αυτές οι σκέψεις μάλλον είναι εγκλωβισμένες βαθιά μέσα στις πτυχώσεις του μυαλού μου, όπως ένα ποτάμι σε μια βαθιά χαράδρα, και καθώς διέρχονται από εκεί με σκάβουν ξεδιάντροπα, με ματώνουν, συνέχεια κάθε μέρα…
Οι σκέψεις προκαλούν συναισθήματα και αυτά με κάνουν να πονώ.
Ίσως δεν έχω το θάρρος να πάρω αυτή την απόφαση. Ίσως είναι πιο έυκολο να βρίσκεις το θάρρος να συμβουλεύεις τους άλλους, αλλά όχι τον εαυτό σου.
Γιατί όμως;
Λες να αρέσει στους ανθρώπους να πονούν τον ίδιο τους τον εαυτό;
Αλλά να πλησιάζει το βράδυ…
