Γιατί πρέπει να συμβιβάζομαι ? Με ρωτώ και δεν μου δίνω απάντηση, αν και ξέρω ότι δεν πρέπει.
Ο ένας συμβιβασμός φέρνει τον άλλο και ο επόμενος τον μεθεπόμενο και ο φαύλος κύκλος των συμβιβασμών μεγαλώνει την ακτίνα του και το σύνολο τους δεν κάνουν τον εαυτό μου αλλά ένα ξένο, όχι αυτόν που είχα φανταστεί για μένα.
Και μέσα σε αυτούς τους ανελέητους συμβιβασμούς έρχεται και ο χρόνος που είναι αμείλικτος, που δεν κάνει συμφωνίες, που κυλά χωρίς την θέληση μου και εγώ επιπλέω επάνω του σαν χάρτινη βαρκούλα· που το χαρτί της θα λιώσει αναπόφευκτα.
Με αυτό τον τρόπο, ΕΓΩ δεν είμαι Εγώ αλλά ένας άλλος εσύ.
Που είμαι; Με έχασα με τους συμβιβασμούς.
Θέλω να με βρω, πριν λησμονήσω την όμορφη ανάμνησή μου, πριν χάσω την ομορφιά του να με θυμάμαι, πριν οι φωτογραφίες πάψουν να δείχνουν εμένα.
Όμως μήπως το εγώ πρέπει να είναι το εγώ του τώρα και όχι του τότε ;
Μήπως το εγώ είναι κάτι εύπλαστο; Ευμετάβλητο; χωρίς αντικειμενική αρχή;
