Η απομόνωση.

Οι άνθρωποι κινούνται σαν σκιές, σε θέατρο σκιών, τσαλαβουτούν μέσα στην τύρφη της καθημερινότητας.
Το σώμα τους σαν πυκνή ομίχλη. Αδιαπέραστη από το βλέμμα της ψυχής των άλλων.
Τα χέρια τους αέρας που δεν πιάνεται, περνάνε ξώφαλτσα , ακκίζονται και φεύγουν από εκείνα του διπλανού τους. Σαν ψάρια μέσα στην γυάλα που μόλις ακουμπήσει το ένα το άλλο, τινάζονται ξιπασμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το βλέμμα τους θολό, αλλά βγάζει μια σιωπηρή φωνή απόγνωσης και απομόνωσης. Η ενάργεια που είχε, χάθηκε.
Βλέπουν ο ένας τον άλλον αλλά δεν αισθάνονται.
Κουνούν τα χείλη τους, αλλά δεν ακούγονται λες και ο αέρας ζοφώδης πλέον, έγινε θηλιά και πνίγει τα πάντα….
Μοιάζει το γύρω τους σαν πίνακας ζωγραφικής σε ασπρόμαυρο φόντο που ο καλλιτέχνης έχει αποτυπώσει μόνο εικόνες, χωρίς ήχους…
Φοβούνται να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά να δουν ότι ο ήλιος φέγγει ακόμα.
Πάρα πολλές φορές νιώθω σαν να κινούμαι αντίθετα σε αυτό το ρεύμα, απλώνω τα χέρια μου και προκαλώ τους ανθρώπους να πέσουν πάνω μου δείχνω την παρουσία μου και αλυχτώ…
Νιώθω ότι υπάρχει λυκαυγές και οι ελπίδες μου δεν φυλλοροούν. Θέλω να βγάλω την σκεπή μου και να με δουν.

N.K.