Θύτες & Θύματα συναισθημάτων

Για τους Θύτες: Λυπάμαι τους ανθρώπους που είναι διπρόσωποι, που λένε λόγια που δεν πιστεύουν στους γύρω τους. Και τους λυπάμαι γιατί είναι απόλυτα δυστυχισμένοι. Δεν πρόκειται ποτέ να είναι οι ίδιοι ευτυχισμένοι, ζώντας μέσα σε ένα ψεύτικο κόσμο. Η ευτυχία που μπορεί να νιώθουν είναι παροδική και επιδερμική. Η κενότητα στο μεγαλείο της.
Για τα θύματα: Αλλά περισσότερο λυπάμαι τους αποδέκτες αυτού του διπλού τους προσωπείου. Παρασύρουν στη δίνη των ψεύτικων συναισθημάτων τους και ανθρώπους που τελικά τους αγάπησαν, πιστεύοντας αυτά τα ψέματα, και τους γεμίζουν τελικά με θλίψη. Τους κάνουν να έχουν αμφιβολίες για όλους τους άλλους ανθρώπους που τους πλησιάζουν με αγνές και αληθινές προθέσεις.
Αν τελικά επιτρέψουν σε αυτούς, τους νέους φίλους να τους πλησιάσουν, δεν απολαμβάνουν τις στιγμές μαζί τους. Θα περάσει καιρός μέχρι να γίνει. Μέχρι τότε όμως πληγώνονται, ίσως ανεπανόρθωτα, γιατί θυμούνται ότι τα ίδια είχαν ακούσει και άλλη φορά.
Το σαράκι της αμφιβολίας τους κατατρώει τα σωθικά.
Αμφιβάλουν αν η λέξη έρωτας σημαίνει ΈΡΩΤΑΣ. Δεν χαίρονται τον έρωτα.
Αμφιβάλουν αν το σε αγαπώ σημαίνει ΣΕ ΑΓΑΠΩ. Δεν πιστεύουν ότι είναι αγάπη.
Το χειρότερο είναι η αμφιβολία, αναμφίβολα. Σε τρελαίνει...