Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Ο άνθρωπος και η ανάγκη του να αγαπήσει...

Αναρωτιόμαστε αν πρέπει να αγαπάμε. Δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Πρέπει να αισθανόμαστε. Στην πραγματικότητα δεν το σκεφτόμαστε καν, απλώς αφηνόμαστε και έχουμε την ευχαρίστηση να διαψευδόμαστε όταν το σκεπτόμαστε. Βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο για να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Όσο και αν κρυβόμαστε δηλαδή δεν το παραδεχόμαστε, από τον εαυτό μας αγαπάμε και ερωτευόμαστε σε μόνιμη βάση. Ακόμα και στα πράγματα που έχουμε διαχωρίσει τον έρωτα, αυτός είναι εκεί σαν λαθρεπιβάτης.
Δεν αρέσει στον άνθρωπο να μένει μόνος του. Έχει ένα κενό μέσα στην καρδιά του που ψάχνει, ακόμα και ασυναίσθητα, με κάποιον άλλον άνθρωπο να αναπληρώσει. Αν κάποιος μένει μόνος διακατέχεται από θλίψη. Τα υλικά αγαθά παρέχουν παροδική χαρά και ευχαρίστηση. Η πραγματική χαρά και πληρότητα για κάποιον έρχεται μόνο αν βρει και καλύψει το κενό αυτό με τη βοήθεια κάποιου άλλου. Για κάθε άνθρωπο, υπάρχει κάπου ένας άλλος που θα βρεθεί να τον ερωτευτεί και τελικά να τον αγαπήσει. Αυτό θα συμβεί αργά ή γρήγορα με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια. Αρκεί να αφήνουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό για να μπορέσει να μπει το φώς που έχει σχέση με την επικοινωνία με τους άλλους.
μη ρωτάς
μη μιλάς
κι άμα θες
μ' αγαπάς
*Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι σαν μια καμπύλη γραμμή μέσα στο χωρόχρονο. Κάθε φορά που βρισκόμαστε κάπου με άλλους ανθρώπους οι γραμμές αυτές διασταυρώνονται. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει μόνο ένα σημείο κοινό, είναι απλά η συνάντηση μας. Σε άλλες περιπτώσεις οι γραμμές είναι σαν να έλκονται και βρίσκονται η μια πάνω στην άλλη για κάποιο χρονικό διάστημα. Είναι η συμπόρευση μας στη ζωή μαζί του. Είναι ενεργειακή η έλξη.