Το μόνο σίγουρο είναι ότι:
Αυτό που δεν λύνεται κόβεται.
Όσο και αν το κόψιμο αυτό πονά…
Πονά εμένα σίγουρα. Ίσως πονά και εσένα.
Αλλά κάποιες φορές φτάνεις σε απόγνωση,
βαρέθηκες να κάνεις υπομονή να ανέχεσαι καταστάσεις και ανθρώπους.
Κάποτε έλεγες μόνο ναι, μόνο και μόνο για να μην πληγώσεις τον άλλο, για να μην διαφωνήσεις μαζί του και στενοχωρηθεί. Τότε όμως ήσουν παιδί…
Αυτό άλλαξε γιατί το παιδί ήθελε να απελευθερωθεί, ήθελε να το πάρουν στα σοβαρά, ήθελε να δουν ότι έχει άποψη, ήθελε να πάψει να βρίσκεται στην σκιά..
Ο εγωισμός από ανύπαρκτος, δηλώνει σθεναρά την ύπαρξη του και στυλώνεις τα πόδια. Σταματά ς να είσαι διαλλακτικός γιατί τελικά αυτό δεν απέδωσε..
Κόψε τον κόμπο.
Κόψε τα δεσμά και πέταξε, φύγε και μην γυρίσεις ποτέ πίσω σε αυτά που σε πλήγωσαν, σε αυτά που σε έκαναν νη μην αναγνωρίζεις τον εαυτό που σου άρεσε να έχεις…
Υ.Γ. Ένα σχοινί είναι μπλεγμένο και έχει δύο άκρα.
Όταν τραβάς αυτά τα άκρα υπάρχουν 2 πιθανότητες:
α) να ξεμπλεχτεί, πράγμα με μικρή πιθανότητα.
Β) να γίνει ένα κουβάρι και το μπλέξιμο να γίνει μεγαλύτερο .
Συνεπώς επιστρέφουμε και διαβάζουμε την δεύτερη γραμμή της ανάρτησης.
Φιλιά πολλά
