Ιβίσκος

Έχω δώσει το όνομα σου σε
έναν ιβίσκο στον κήπο μου.
(είναι το λατρεμένο σου λουλούδι ο ιβίσκος,
εγώ ήμουν το άλλο λουλούδι, έλεγες).
Βγάζεις δύο κόκκινους ανθούς κάθε μέρα!
Την επόμενη πέφτουν αυτοί της προηγούμενης
και την θέση τους παίρνουν δύο νέοι.
Αναγέννηση θυμίζεις!!
Κάθε μέρα σε ποτίζω και σε φροντίζω.
Χαϊδεύω τα φύλλα σου, και νιώθω ότι λυγίζεις
τον κορμό σου σαν γάτα που ζητά κι’ άλλα
χάδια εφόσον της τα ξεκινήσεις!
Κάθε φορά που το κάνω αυτό
νομίζω ότι μου μιλάς.
Πολλές φορές διαβάζω βιβλία
πλάι σου και έχω την αίσθηση ότι κάθε φύλλο
σου είναι και ένα αυτί που με ακούει,
τα δύο σου άνθη είναι τα μάτια σου
με δροσοσταλίδες επάνω τους.
Έχω την αίσθηση ότι θες να γύρεις
επάνω στα πόδια μου, για να με ακούς
και να με βλέπεις καλύτερα.
Σαν τον λύκο με την κοκκινοσκουφίτσα.
Μερικές φορές νομίζω ότι δεν άλλαξε τίποτα.
Τόσο έντονη είναι αυτή η παραίσθηση.Αίσθηση.
Sick illusion…
Ορίζοντας ουτοπίας, η μικρή λακκούβα γύρω από τις ρίζες σου ,
έχωνα τα δάκτυλα μου εκεί χωρίς να με ενδιαφέρει που μάτωναν.
Τώρα έχω το πρόσωπό μου μέσα στις χούφτες
και απλά σε κοιτώ κοκαλωμένος
με τα αίματα μαύρα κάτω από τα νύχια μου.
Δεν είσαι εδώ πια!
Τώρα είσαι αλλού, σε άλλον κήπο!
Δεν είναι όλοι οι κηπουροί
αλλά ούτε και οι κήποι ίδιοι! Αυτό είναι σίγουρο.
Να θυμάσαι όμως ότι στη βόρεια πλευρά
βγαίνουν Βρύα και λειχήνες, εκεί έχει υγρασία και σαπίζουν εύκολα τα ξύλα.
Μακάρι να έχεις βρει τον κήπο που έψαχνες!
Αρκεί να είσαι χαρούμενη εκεί!
Μου αρκούσε, θυμάμαι, να είσαι χαρούμενη!
Εγώ τον ιβίσκο τον κράτησα ζωντανό. Ακόμα ανθίζει
Δεν πειράζει ας είναι!
Έτσι και αλλιώς είναι όμορφο λουλούδι.