Δεν φαντάζεστε τι έκανα σήμερα το πρωί:
Ενώ προχωρούσα στο δρόμο,
σταμάτησα στο πεζοδρόμιο και κοιτούσα στον ουρανό.
Δειλά δειλά άρχισε να μαζεύεται κόσμος γύρω μου και έκαναν το ίδιο.
Κοιτούσαν και αυτοί τον ουρανό χωρίς να ξέρουν ακριβώς γιατί.
Κάποιος ρώτησε: Τι κοιτάς ρε φίλε;
Ένα αστέρι, του λέω!
Α! μου λέει και συνέχισε να κοιτά!
Κοίτα να δεις τι κατάφερα να κάνω!
Τους σταμάτησα, έστω και λίγα δευτερόλεπτα από το τρέξιμο!
Πόσο ανάγκη το είχαν αυτό το ξελαχάνιασμα ,
Πάγωσε για λίγο ο χρόνος μας.
Κάποιοι σίγουρα είδαν το φανταστικό άστρο
που εγώ κοιτούσα και ας ήταν μέρα!
Ο κόσμος διαλύθηκε! Κάποιοι θα είπαν ‘’τρελός’’ είναι,
αδιάφορο μου είναι· εξάλλου μερικές φορές είναι καλό
να είσαι και λίγο στον κόσμο σου!
Όταν κάποιος κοιτά με τα μάτια της ψυχής, όλα τα καταφέρνει!
Βλέπει πάντα στο σκοτάδι ένα φως, βλέπει γοργόνες στην θάλασσα, βλέπει τα όνειρα του να γίνονται μικρά άστρα της βηθλεέμ που τα ακολουθεί
Υ.Γ. Πάλι δεν κοιμήθηκα σήμερα. Μάλλον με φοβίζει η ιδέα ότι
αν κοιμηθώ θα πρέπει να ξυπνήσω πάλι!
Λες και έχω μαλώσει με τον ύπνο, αλλά δεν θυμάμαι πότε τσακωθήκαμε!
