Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Η εκδίκηση...


Αλλά βρήκα τον τρόπο,
να εκδικηθώ όσους με πόνεσαν:
Θα τους συγχωρήσω όλους!
Και ας έγινε ο χρόνος ξυράφι,
Χαράζοντας μου την καρδιά,
και ο έρωτας και η αγάπη
σκουριασμένες χειροπέδες
περασμένες στο λαιμό και στα όνειρά!
Μη βαρυγκωμάς ψυχή μου,
Έτσι είσαι εσύ!
Μια θάλασσα που ακόμα δεν στέγνωσε,
όπου στα κύματά της μεταφέρει ένα μπουκάλι,
κλεισμένο με τάπα από αλάβαστρο,
η οποία έχει χαραγμένο επάνω της
εκείνο το μυθικό πουλί, τον φοίνικα,
για να μην βραχούν και λιώσουν τα χάρτινα όνειρα,
ελπίζοντας να σε πιάσουν τα χέρια εκείνα,
που δεν φοβούνται τους φόβους τους
και που δεν ενισχύουν τους δικούς σου!
Έμαθα, πια να με δέχομαι όπως είμαι!