Παραλήρημα (μου)

===================
..Μάνα, ο Νικόλας που γέννησες είμαι εγώ που θα ήθελες να βλέπεις;

Γιατί εγώ νομίζω,  μοιάζω ελάχιστα σε αυτά που με συμβούλεψες να είμαι ή άφησες να εννοηθούν ότι με συμβούλεψες να είμαι!

Μου έλεγες να είμαι σκληρός με τους ανθρώπους, για να μην με πονέσουν,

αλλά εγώ προτίμησα να είμαι τρυφερός και ας μάτωσα από αυτήν την επιλογή!

Απέφυγες να μου μιλάς για τον έρωτα, ίσως γιατί εσύ κάποτε, πληγώθηκες ανεπανόρθωτα.
Όλοι έχουμε τα μυστικά μας!

Μου έλεγες να δουλεύω και αν μου δοθεί η ευκαιρία  να κλέψω τους άλλους ώστε να ταλαιπωρηθώ λιγότερο· όμως εγώ δεν έκλεψα σχεδόν ποτέ παρά μόνο ένα μολύβι από ένα ράφι στην πίσω πλευρά ενός βιβλιοπωλείου γιατί αρνήθηκες να μου το αγοράσεις - όπως αρνιόσουν να μου δώσεις εκείνα τα υπέροχα ζαχαρωτά που έφτιαχνες και τα έκρυβες σε εκείνο το γυάλινο βάζο και που ποτέ δεν κατάλαβα  γιατί τα έφτιαχνες αφού σχεδόν ποτέ δεν μου τα έδινες, όταν στα ζητούσα  λες και το έκανες για να με δοκιμάσεις στους πειρασμούς- στις παιδικές αμαρτίες- αλλά αμέσως μετά πνίγηκα από τα δάκρυα μου από τις τύψεις και αποφάσισα να μην ακουμπήσω ποτέ κάτι που δεν μου ανήκει,  εκτός από τις γυναίκες που ερωτεύτηκα, αλλά και εκείνες τελικά δεν μου άνηκαν! Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν. Φάνηκε ότι πολλές φορές ανταλλάσουμε τους εαυτούς μας… Πάρε εσύ τον δικό μου και εγώ τον δικό σου… Σαν τα πουκάμισα ένα πράγμα…

Μου έλεγες να πιστεύω στην ευσπλαχνία του Θεού και να τον ευγνωμονώ  πηγαίνοντας στην εκκλησία, όμως εγώ πίστευα ότι μπορεί κάποιος να ευγνωμονεί την ανώτερη δύναμη ακόμα και στο δωμάτιο του σπιτιού του ή πάνω στην κορυφή ενός βουνού ή ακόμα κοιτώντας ένα ηλιοβασίλεμα…

Να σου εκμυστηρευτώ λοιπόν, ότι οι εκκλησίες με φόβιζαν έτσι όπως ήταν επιβλητικές· Όμως ο θεός δεν έχει ανάγκη να τον ευγνωμονούμε από φόβο, αλλά από αγάπη άρα και οπουδήποτε!

Υπερβολές, υπερβολές… η ματαιοδοξία και η ηδονή στο μεγαλείο της…

Πάντα ήταν, είναι, και θα είναι οι αιτίες για την καταστροφή του ανθρώπου…

Μην με ρωτάς Μάνα γιατί πολλές φορές  έκανα τα αντίθετα από αυτά που μου έλεγες… Μη με ρωτάς…

Απλά έτσι είμαι εγώ, ο Νίκος σου, δέξου με όπως είμαι γιατί εξάλλου δεν μπορείς να αρνηθείς,  ότι είμαι το σπλάχνο σου!

Εσύ πατέρα ενώ ήξερες,
γιατί δεν με προετοίμασες κατάλληλα;

Μόνο καθόσουν στην κορυφή του τραπεζιού με ένα αγέρωχο,
γεμάτο αυτοπεποίθηση βλέμμα και με στόμφο έλεγες :
Θα καταλάβεις γιε μου όταν μεγαλώσεις!
Αν παρατηρούσα καλύτερα αυτό το βλέμμα θα έβλεπα ότι τρεμόπαιζε, σημάδι αβεβαιότητας…

Μάλλον μεγάλωνα πολύ γρήγορα, μου είχαν ανατεθεί πολλές αναθεματισμένες ευθύνες  και δεν προλάβαινα να σκεφτώ τι έπρεπε να καταλάβω, όπως έλεγες…

Όταν κατάλαβα, είχε ήδη συμβεί το μοιραίο… Είχα πέσει ήδη στις παγίδες που ο ίδιος δημιούργησα…

Που να ήξερα τότε, ότι πολλά απ’ όσα  δεν μου διδάξατε

επειδή δεν τα σκεφτήκατε
ή επειδή συνειδητά το αποφύγατε,

ή όλα όσα δεν δέχτηκα να ακολουθήσω,

έγιναν τα αγκάθια,

τα καρφιά,

το σφυρί,

και ο ίδιος μου ο Σταυρός,

για να φορέσω, καρφώσω ή χτυπήσω ,
(σ)το ίδιο μου το σώμα!

Όλα αυτά με έκαναν να νιώθω σαν κυνηγημένο αγρίμι! Άλλες φορές κρυβόμουν από τους ανθρώπους και άλλες ήμουν επιθετικός όπως ο λύκος!  

Τι αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά!  Τι τρέλα!

Έπαιρνα τους δρόμους για να ξεχάσω, να φύγω μακριά απ’ όλα όσα με μπέρδευαν, λες και όταν θα γυρνούσα θα είχαν λυθεί τα βάσανα μου!

Α τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο: Με ρωτούσατε γιατί μου άρεσε να κάνω μπάνιο συνέχεια κάθε φορά που συναντούσα νερό, ποτάμι, λίμνη, θάλασσα. Ε λοιπόν το έκανα επίτηδες για να μην φαίνονται τα δάκρυα μου, και κολυμπούσα όσο πιο μακριά γινόταν….

….Με τον καιρό καταλάγιασε η ναυτία που ένιωθα από αυτή την σύγχυση και ηρέμησα κάπως , ίσως επειδή μεγάλωσα ίσως γιατί αντιλήφθηκα την ματαιότητα πολλών πράξεων του ανθρώπου…

Ταξίδι (για) σ-το επέκεινα 

( Α! ρε Απόστολε, Α! ρε fetus, Α! ρε peace  )...

όπως είπες αδερφέ, είναι όμορφη λέξη...

28/5/2010

Κάποια στιγμή, ο καθένας μας,

θα ανέβει σε ένα αμάξι, τραίνο, ποδήλατο,

και θα βρει ένα δρόμο και μια ταμπέλα σε αυτόν 

που θα γράφει:

 Το επέκεινα προς τα εκεί >, 

ακόμα λίγα χιλιόμετρα (σου) έμειναν, 
μην δαγκώνεις την ουρά σου...

--

--