να πατάμε και να σβήνουν τα χνάρια μας από τον άνεμο!
Οι έρωτες, οι αγάπες, οι μοναδικές μας στιγμές
άνεμος ας γίνουν,
να φύγουν
ναι ας φύγουν μακριά από το νου,
ας γίνουν σύννεφο,
με ακαθόριστο σχήμα την στιγμή του δειλινού!
Η νοσταλγία με πνίγει…
Θέλω να μείνω μόνος,
μακριά απ’ όλα.
Θα ράψω τα βλέφαρά μου
και θα στάξω σταγόνες λαδιού στα αυτιά μου
να μη βλέπω και να μην ακούω τίποτα από τον έξω κόσμο…
Μόνο τη φωνή της ψυχής μου θέλω να ακούω
να βυθίζομαι μέσα μου και να χάνομαι στο δικό μου κόσμο.
Με απογοήτευσες φρικτά…
Οι σκέψεις για τα παλιά δεν ξεχνιούνται,
δε φεύγουν - η λήθη με ξέχασε -
και οι νέες παραμένουν,
με βάρυναν τόσο πολύ, που δεν μπορώ να στέκομαι πλέον όρθιος·
σωριάζομαι στο πάτωμα, στηρίζομαι στα γόνατα μου και μπουσουλάω.
Μάτωσα γόνατα και παλάμες.
Δεν ξεδιψώ, άσπρισαν και ξεράθηκαν τα χείλη μου,
ούτε νερό δεν έχω διάθεση να πιω·
τα ούρα κίτρινα από την έλλειψη νερού,
ή από κάποιο σοβαρό πρόβλημα στα νεφρά,
φτύνω μαύρα φλέματα, από τα βρόμικα καπνισμένα πνευμόνια μου
Έτρεχα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, γεμάτος χαρά
και ξάφνου έγινε η μετωπική σύγκρουση με την σκιά σου!
Το κορμί σου είχε φύγει, αλλά εκείνη είχε μείνει πίσω στα όνειρά μου.
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή
το τραγούδι και τίποτα άλλο.
Πολλές φορές μου αρέσει όταν ακούω τραγούδια
ή βλέπω εικόνες να φτιάχνω μικρές ιστορίες
και να παίρνω την θέση του ήρωα του τραγουδιού
ή της εικόνας, ακόμα και με τον αντίθετο ρόλο!
