Προχωρούσα στο δρόμο, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Δεν υπήρχε ο ουρανός αλλά μόνο το έδαφος. Ο ήχος απο τις σταγόνες της βροχής είχε αποκτήσει υπόσταση και έλεγε
Είναι! Είναι! Είναι ! Είναι! Είναι!
Πίστεψα όμως ότι η σκέψη μου θα έβγαινε αληθινή και υψώνω το κεφάλι μου γυρνώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο και νόμιζα ότι σε είδα. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει, τόσες θύμησες μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Προσπάθησα να χωρέσουν όλα σε αυτό το δευτερόλεπτο όλα…
Αλλά όχι τελικά, ήταν μόνο η σκέψη μου…
