Πάσχισα, στοχάστικα, αναστέναξα...

Δουλεύω επίμονα, επίμονα με άπειρες αναμονές των πολύτιμων στιγμών, με μονίμως ανολοκλήρωτες επιλογές.
Με το αυτί, με την όραση, με όλες μου τις αισθήσεις.
Δουλεύω πάνω στη δουλειά μου.
Δυσκολεύτηκα κάποτε, στον καιρό της τρυφής ζωής. Η λογική μου με πρόδωσε.Το ξεπέρασα όμως.
Πέρασα και από τον καιρό της κάθαρσης.
Και τώρα,
δουλεύω επίμονα, επίμονα με άπειρες αναμονές των πολύτιμων στιγμών, με μονίμως ανολοκλήρωτες επιλογές.
Και όλα αυτά για να κάνω όσο καλύτερα μπορώ κάτι που ξέρω ότι δεν θα είναι τίποτα αύριο και αυτό θα είναι αντικείμενο λήθης, ακατανοησίας…
Θα με πληγώσει αύριο, γιατί αύριο θα είμαι αναγκαστικά ανώτερος ή κατώτερος από αυτόν που σήμερα όμως κάνει ότι καλύτερο μπορεί.
Αξίζω μέσα από αυτό που μου λείπει.
Πάσχισα να με κάνω ότι μου έλειπε και προσπάθησα για να γίνει αυτό.
Στο τέλος κάθε τέτοιου στοχασμού μου, μου βγαίνει ένας στεναγμός....
Αλλά ένας στεναγμός για τι;
και να ο φαύλος κύκλος άρχισε πάλι :
στοχασμός - στεναγμός - στοχασμός - στεναγμός...

ίσως όμως και να πρέπει να ακουλουθήσω τα λόγια του παρακάτω τραγουδιού !! Αλλά να πάλι στοχάζομαι ...

Ν.Κ.