Περνούν οι άνθρωποι με τόση ασφάλεια και άνεση από τη ζωή μας άραγε ?Χωρίς να αφήσουν ένα ψήγμα από το είναι τους ?
Χωρίς να πάρουν και δικά μας κομμάτια ?
Όχι αυτό δεν γίνεται…
Δεν είμαι πλέον αυτός που ήξερες. Άλλαξες τον τρόπο σκέψης μου και έβαλες τα δικά σου χρώματα και τις αντιθέσεις. Μόνο που ενώ κάποτε η παλέτα είχε όλα τα χρώματα, τώρα έχει μόνο αποχρώσεις του γκρι.
Μετατόπισες τις θέσεις των υποτιθέμενων σταθερών αρχών μου, διαλύθηκε η πειθαρχία που πίστευα ότι είχα.
Τώρα πια είμαι κάτι άλλο.
Κουβαλώ την αλλαγή σου μέσα μου.
Όμως τώρα στέρεψε η έμπνευσή μου αφού έφυγες και μετατράπηκε σε έρεβος η ψυχή μου.
Τα άστρα δεν μου χαμογελούν πια και το όνομα σου φαίνεται αχνό στον ουρανό.
Ήθελα να θρυμματιστώ για χάρη της ύπαρξης σου πλάι μου και όχι εξαιτίας της απουσίας σου. Έρημος η καρδιά μου και ήσουν η όαση αλλά το ποτάμι που σε πότιζε δεν μπόρεσε να κρατήσει την δροσιά σου.
Ν.Κ.
