Ήμουν στην θάλασσα προχθές το βράδυ και πιο πέρα στην ακρογιαλιά ήταν 2 γλάροι και κάτι έλεγαν μεταξύ τους· επειδή γύρναγαν τα κεφάλια τους πίσω και κοίταγαν ένα σπίτι υπέθεσα ότι έλεγαν τα εξής:-Κοίτα τα αστέρια... Μοιάζουν σαν να πέφτουν πάνω στα κύματα.
- …Αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στο σπίτι… Πρόσεξες; Ο ένας ψάχνει να κρυφτεί στον ίσκιο του άλλου. Κι όλοι μαζί ταξιδεύουν σε ένα ατέλειωτο ψέμα… Γιατί οι άνθρωποι ζουν μέσα στο ψέμα; Ξέρεις ;
-Είναι η ασπίδα τους· αλλιώς δεν θα άντεχαν, έτσι εξιδανικεύουν τη ζωή τους. Ζουν σε ένα παράλληλο κόσμο, μέσα στον κόσμο τους… Μην ασχολείσαι όμως, πάντα αυτό έκαναν.
-Ίσως και να έχεις δίκιο. Πάμε μια βόλτα ως τα βράχια; Εκεί που το φεγγάρι ξεπροβάλλει από την αγκαλιά της θάλασσας;
-Ναι πάμε. Σε αγαπώ να το ξέρεις…
