-Άννα έρχομαι. Έρχομαι κοντά σου. Πόσο μου λείπει η ζεστή σου αγκαλιά.Χτύπησα το κουδούνι της εξώπορτας. Άνοιξες. Με περίμενες. Ο Κριστόφ στο cd player στη διαπασών. <<Ζετεμμμ>>. Πριν προλάβω να μπω μέσα στο διαμέρισμα, με άρπαξες στην αγκαλιά σου.
Διάλογος Ορφέα και Άννας:
<<Να σου πω. Εσύ μου χρωστάς έναν χορό απ’ την Πρωτοχρονιά>>.
<<Άννα αγάπη μου. Υπάρχουμε μέσα σε σκοτάδια εποχών>>… σου έλεγα.
<< Υπάρχουμε για να λάμψουμε στα σκοτάδια>>, μου έλεγες.
<<Μη μιλάς. Άκου, το αεροπλάνο απογειώνεται. Παρίσι!>>
<<Άκου, κάπου, κάποιος κλαίει>>
<<Αδιόρθωτε!>>
<<Αδιόρθωτη! Όνειρα, σα στάχυα φύτρωναν κοντά σου. Αδιόρθωτη, πάντα φεύγεις. Μείνε μαζί μου>>
<<Μη μιλάς Ορφέα. Με φοβίζεις. Φίλησε με>>
<<Σ’ αγαπώ>>…
Μέσα στις φλέβες μου, χλιμιντρίζουν άγρια άλογα.
<<Μείνε κοντά μου!. Όχι, μη μ’ ακούς προχώρα. Φύγε χωρίς να κοιτάζεις πίσω. Μόνο να θυμάσαι. Ή μη θυμάσαι γιατί θα πονάς. Προχώρα!>> Το όνειρο προχώρησε μαζί με την άνοιξη. Τι ζήσαμε; Κανείς δεν ξέρει. <<Μη μιλάς. Μη μιλάς>>. << Μίλα μου, θέλω να ακούω τη φωνή σου>>
Απόσπασμα από το Βιβλίο της Λίτσας Πατεράκη <<Ο Δραπέτης>>
