Μακάρι να γινόταν να έβρισκα την ελευθερία στο μυαλό, την γαλήνη μέσα μου που τόσο μου έχει λείψει.Ήθελα, αν μπορούσε να γίνει, να γράψω σε μικρά χαρτάκια ότι με βασανίζει και ότι με έχει πονέσει και να τα περάσω σαν μικρά δακτυλίδια στα πόδια πουλιών και να αφήσω να φύγουν. Όμως αυτά άραγε θα μπορούσαν να πετάξουν από το βάρος αυτών που θα σήκωναν; Αν τα κατάφερναν τελικά, τα χαρτάκια θα φαινόντουσαν στον αέρα σαν μικρά μαύρα στίγματα και θα έσταζαν κόκκινες στάλες· και αφού γίνει αυτό να μπορούσα να φύγω…
Πάντα ήθελα ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα. Να ξαπλώνω το βράδυ και να ακούω τα κύματα να σκάνε στην ακτή. Να πηγαίνω στο παράθυρο και να βλέπω το άσπρο του αφρού και να ξεχνιέμαι και κάθε φορά που έχει φεγγάρι, εγώ θα βλέπω 2 φεγγάρια· το ένα από αυτά κοντά μου πάνω στο νερό… Να ξυπνώ το πρωί και να απολαμβάνω τον καφέ μου βλέποντας το απέραντο γαλάζιο και να γαληνεύει η ψυχή μου.
Πολλές φορές κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την εικόνα και είναι τόσο ζωντανή που νιώθω την υγρασία και την αρμύρα της θάλασσας στα ρουθούνια μου. Ένας αεροχείμαρρος δροσιάς και όμορφης μυρωδιάς κατηφορίζει και στροβιλίζεται στα πνευμόνια μου.
Γιατί την ζωή μας να μην την ζούμε αντίστροφα; Θα ήθελα να μπορούσε να γίνει αυτό αλλά χωρίς να χάνονται και οι εμπειρίες και η σοφία των χρόνων της άλλης ζωής που τώρα ζω.
