Τα Εγώ μου και Εσύ

Σκέφτηκα να σε ζωγραφίσω στο πίσω των βλεφάρων μου για να μπορώ να σε βλέπω και όταν δεν είσαι εδώ.
Σκέφτηκα να κλείσω σε ένα μπουκαλάκι το άρωμα της επιδερμίδας σου για να σε μυρίζω όταν δεν είσαι εδώ.
Σκέφτηκα να σε ηχογραφήσω για να ακούω την φωνή σου όταν δεν είσαι εδώ.
Σκέφτηκα να σε βάΛω να ξαπλώσεις πάνω σε ένα στρώμα άσπρης πλαστελίνης για να έχω κοντά μου το σχήμα του κορμιού σου όταν δεν είσαι εδώ.
Σκέφτηκα να μεγαλώσω την διάρκεια των ονείρων μου για να χωράς μέσα τους.
Όμως πώς να γίνουν όλα αυτά, αφού ποτέ δεν είσαι πραγματικά κοντά μου. Και όταν είσαι, οι δείκτες του ρολογιού κάνουν το δικό τους λαχάνιασμα. Ο μικρός δείκτης κυνηγά να προλάβει τον μεγάλο. Απίστευτο πως συνθλίβονται οι ώρες και χάνεται η διάρκεια τους τότε. Φτάνουν πάντα στο 12. Είναι η ώρα που η σταχτοπούτα πρέπει να φύγει και ούτε το γοβάκι δεν αφήνει πίσω της για να σβήσουν τα ίχνη…
Πάλεψε μυαλό μου, πάλεψε και μην το βάζεις κάτω. Οι αισθήσεις μου σε τεντωμένο σχοινί και ακροβατώ με ασταθή ισορροπία πάνω του…
Τα χέρια μου τραβούν, μάταια όμως, για να ενώσουν τα δύο μου εγώ. Το εγώ της λογικής και το εγώ του πάθους. Δύσκολο να συνταιριάξουν αυτά τα δύο. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να το αφήσω να συμβεί…
Ν.Κ.