Η πορεία

φώτο by ΦωτοΕστίαση

Ανηφορικός, δρόμος από βότσαλα είναι η ζωή μου.
Μαύρα και άσπρα και γκρι. Κάποια είναι και κόκκινα.
Πατάω πάνω τους και προχωρώ, άλλες φορές σταθερά άλλες όχι.
Τα πέλματά μου πονούν, ματώνουν, όμως συνεχίζω.
Στροφές πολλές στροφές που προκαλούν ίλιγγο.
Το κορμί δονείται, όμως συνεχίζω σε ένα αβέβαιο προορισμό.
Προς το φως της Ιθάκης η πορεία.
Ένα πρόσωπο μου χαμογελά και μου απλώνει το χέρι· Πάμε μαζί λέει.
Παίρνω το χέρι στη χούφτα μου και πλέκω τα δάχτυλα μου. Λάθος. Με έριξε.
Σειρήνα ήταν.
Α να και άλλα πρόσωπα. Λερναία Ύδρα. Σειρήνες και αυτές.
Αλλά να, και άλλο ένα, δεν χαμογελά όμως. Μελαγχολικό. Μου απλώνει το χέρι. Διστάζω. Φοβάμαι.
Δίνω το χέρι και πλέκω τα δάχτυλά μου. Άρχισε να χαμογελά και εγώ το ίδιο. Στηρίξαμε ο ένας τον άλλο και προχωράμε, προχωράμε, προχωράμε…
Πρόσεξε τη λάσπη. Κόψε ένα τριαντάφυλλο.
Πρόσεξε και το τζάμι, μην σπάσει και κοπούμε αγάπη μου.
Να μην το αφήσουμε να θολώσει.
Σου χαμογελώ. Μου χαμογελάς.
Σε φιλώ. Φίλα με.
Σε αγκαλιάζω. Αγκάλιασε με. Πλέκουμε τα κορμιά μας.
Προχωράμε, προχωράμε, προχωράμε…
Έφυγε ο φόβος και ο ίλιγγος.
Σιγουριά πλέον… τα δάχτυλα ακόμα πλεγμένα…
προχωράμε, προχωράμε, προχωράμε…
Πάει η νιότη μας. Ε και ; εγώ δεν το βλέπω.
Αυτές οι ρυτίδες; Δεν είναι ρυτίδες. Εμπειρία είναι.
Μη μιλάς. Απόλαυσε την σιωπή.
Μόνο κοίτα με και χαμογέλα μου. Τι χαμόγελο θεέ μου!!!
Το δάχτυλα μας πλεγμένα…. Δεν ήταν σειρήνα… Είχα δίκιο.

//..//