Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

To χάδι...

Όμορφο που’ ναι να σε χαϊδεύουν τρυφερά και να σου σιγοψιθυρίζουν όμορφα λόγια!
Πόση τεράστια δύναμη δίνει αυτό το χάδι. Αυτή η απλή κίνηση. Αυτά τα απαλά και ήρεμα λόγια.
Αγαλλιάζει η ψυχή σου και όλο σου το είναι. Τότε τα ξεχνάς όλα και παραδίνεσαι. Οι κακές σκέψεις συντρίβονται. Ένα στιγμιαίο κενό στο μυαλό σου και όλα χάνονται. Το απαλό άγγιγμα στο δέρμα, στα μάγουλα ή στα μαλλιά, στα βλέφαρα ή στο περίγραμμα των χειλιών σου. Αναζωογόνηση σκέτη, αθώα ηδονή. Οξυγόνο είναι. Όπως το πρώτο φως του ήλιου που περνάει πάνω από κάθε τόπο της γης και ξημερώνει μια νέα ημέρα. Όπως το κελάηδημα του αηδονιού.
Το σώμα σαν τάστο και τεντώνονται οι χορδές του, σαν τα φύλλα δέντρου που θροΐζουν όταν περνά ο άνεμος, παίρνεις δύναμη και νιώθεις μια δροσιά σε κάθε πόρο του δέρματος σου.
Το έχω ανάγκη μην το ξεχνάς. Το έχεις ανάγκη το ξέρω.

~...~