Θέλω να σου δίνω ανθούς από κόκκινα τριαντάφυλλα
Δεν θα κρατήσω τα κοτσάνια.
Δεν θέλω να υπάρχει αγκάθινο στεφάνι ούτε αγκάθι στα χείλη μου.
Πως είναι δυνατόν όλα τα πρόσωπα να θυμίζουν εσένα;
Πως είναι δυνατόν οι φωνές των αγγέλων να λένε το όνομά σου μόνο;
Σαν να τους λείπει αυτός ο πλανήτης για να κατοικήσουν επάνω του.
Πως είναι δυνατόν όλα τα λουλούδια να μυρίζουν το άρωμά σου;
Οι δρόμοι δεν έχουν πλέον γυαλιά από σπασμένους καθρέπτες
οι πατούσες μου έπαψαν να ματώνουν.
Τα δάχτυλα του μυαλού μου δεν σκίζονται
από το γεμάτο ακίδες συρματόπλεγμα των άσχημων σκέψεων που κάποτε έκανα!
Η κόλαση έσβησε από την δροσιά σου!
Οι δαίμονες πάγωσαν, έκλεισαν τα μάτια
το χαμόγελό τους δεν στάζει αίμα.
Τους σκότωσες με την αγνότητα της ψυχής σου γλυκιά μου!
Τι τύχη να είσαι ο παράδεισός μου!
