Είναι φορές που φρικάρεις από την δουλειά
από τους τόσους μήνες συσσωρευμένης κούρασης
ειδικά αν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους – πελάτες.
Δεν θες να μιλήσεις σε κανέναν
η μόνη διέξοδος το αμάξι σου.
Εσύ και αυτό.
Μπαίνεις μέσα βάζεις τον κινητήρα μπροστά
και μουγκρίζει, όπως εσύ, λες και σε καταλαβαίνει.
Αρχίζεις να οδηγάς χωρίς προορισμό
Απλά οδηγάς.
Ακούς την αγαπημένη σου μουσική
Έχεις τα παράθυρα ανοιχτά ,
(θα έλεγα ότι μου ανεμίζει το πλούσιο μαλλί μου, αλλά σε μένα δεν παίζει αυτό -:))
ο αέρας σε χτυπάει στο πρόσωπο
οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη
ελπίζεις να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα αλλά μπορεί και όχι,
τι σημασία έχει!
Συνεχίζεις να οδηγάς χωρίς προορισμό, αν και εγώ καταλήγω στη θάλασσα!
Αυτό είναι και το όμορφο, χωρίς πρόγραμμα και στόχο.
είσαι στο φανάρι κολλάς το γκάζι μέχρι το πάτωμα
και το αμάξι εκτινάσσεται με βία πρώτο από τα άλλα της σειράς
και αισθάνεσαι κυρίαρχος ( όχι του κόσμου αλλά της σειράς).
Παροδικά κυρίαρχος, γιατί υπάρχει πιθανότητα ένας άλλος αντίστοιχος φρικαρισμένος συνάνθρωπος σου να έχει κάνει την ίδια σκέψη με εσένα.
Μπορεί να βρίσεις κιόλας αν κάποιος σου χωθεί
ανορθόδοξα και αντισυμβατικά
αλλά μετά λες μπα φρικαρισμένος είναι και αυτός.
Βλέπεις άλλους οδηγούς να χτενίζονται, τις γυναίκες να βάφονται,
άλλοι να ξύνουν την μύτη τους, διάφορα τέλος πάντων
Λοιπόν εμένα η οδήγηση με χαλαρώνει
αλλάζουν οι εικόνες γύρω σου, μιλάς με τον εαυτό σου
ξεχνάς, έστω και για λίγο αυτό που σε πόνεσε.
Άντε καλά ταξίδια και οδηγικές απολαύσεις να έχουμε
χωρίς όμως να θέτουμε σε κίνδυνο κανέναν.
Υ.Γ. 30 ημέρες για την επιστροφή!
