Είναι φορές που αναπολώ από
τα παιδικά μου χρόνια , το κομμάτι
των καλοκαιρινών διακοπών.
Ανέμελα καλοκαίρια! Τελείως όμως ανέμελα.
Περίμενα να τελειώσει το σχολείο
για να κατέβω στην Γιαγιά στην Κρήτη.
Αχ ρε Γιαγιά με τις πατάτες τις τηγανιτές στο υγραέριο .
Όλη την ημέρα παιγνίδι, κρυφτό, κυνηγητό
ποδόσφαιρο, ποδήλατο.
Ψαρεύαμε με τους φίλους χέλια στο ποτάμι κάνοντας και μπάνιο
αλλά πάντα είχαμε ένα θέμα με το τσίμπημα
από κάτι μύγες σαν καμικάζι που έκαναν
κατά μέτωπο επίθεση, με τεράστια μαύρα φτερά,
είχαν και ένα απαίσιο προειδοποιητικό ήχο αλλά που να προλάβεις να τις αποφύγεις, τις τράβαγε σαν μαγνήτης το βρεγμένο δέρμα και τελικά το χτύπημα στην γάμπα ή στα χέρια. Πω τι πόνος !
Μπάνιο στη θάλασσα, ώρες ατελείωτες και εκεί παίρναμε μάτι τις τουρίστριες με τα θεϊκά κορμιά, αλλά μέχρι εκεί όμως ήμασταν μικρά αγοράκια. Είχε την ομορφιά της αυτή η κλεφτή αγχωτική ματιά πάνω σε αυτά τα κορμιά, γιατί φοβόμασταν μήπως και μας δουν και μας κάνουν παρατήρηση.
Ανεβαίναμε στις συκιές, κόβαμε σύκα και τα τρώγαμε απευθείας
κόβαμε αχλάδια και σταφύλια. Βέβαια όταν μας έπαιρνε χαμπάρι η Γιαγιά έβαζε τις φωνές αλλά εντάξει, σάμπως θα ανέβαινε να μας πιάσει.
Απίστευτες γεύσεις και μυρωδιές.
Αχ αυτά τα όμορφα ανέμελα καλοκαίρια ποσό πολύ μου έχουν λείψει!
Και δυστυχώς ξέρω ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν ξανά!
Τώρα μέχρι να συνέλθεις και να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι σε διακοπές χρειάζεται να περάσουν οι μισές ημέρες.
Ας είναι!
Υπάρχουν αυτές οι όμορφες αναμνήσεις που σου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη!
Υ.Γ. 27 ημέρες μέχρι την επιστροφή ( ανέμελα τι ανέμελα;)
