Μα ξέρεις τι που προκαλεί θλίψη πάνω από όλα ;
Ότι θα πάψω να σε θυμάμαι!
Ότι οι αναμνήσεις θα γίνουν ανάμνηση.
Ότι θα ξεφτίσουν όλα τα γλυκά και αθώα καλέσματα.
Ότι θα πάψω να θέλω να με ξεδιψάς με τα φιλιά σου.
Ότι τα κάρβουνα που φούντωναν από τον έρωτα θα γίνουν τελικά στάχτη…
Και όλα αυτά γιατί μεταχειρίζεσαι τις λέξεις σαν νυστέρια και τρυπούν την σάρκα χωρίς αναισθητικό.
Γιατί μεταθέτεις τα πάντα για μετά.
Ο χρόνος θα γίνει νεκροθάφτης των ονείρων που κάναμε.
Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος είναι σαν Προκρούστης που τραβά τα άκρα μου σε αντίθετες κατευθύνσεις και κάνει το παν για να βγει νικητής.
Και ο νους μου σαν αρπαχτικό θέλει να ξεσκίσει την ψυχή μου λες και προσπαθεί να μου επιβάλει τις εμμονές που θα προκαλέσει η απώλεια ( σου ).
Παγιδεύτηκα σε πηγάδι με λεία τοιχώματα και νομίζω ότι όλο το σύμπαν είναι εναντίον μου… Δεν έχω από πού να γαντζωθώ και η βαρύτητα του πλανήτη των σκέψεων που βρίσκομαι είναι τόσο ισχυρή και θέλει να με συνθλίψει, να μου σπάσει το κέλυφος, να μου βγάλει τα φτερά...
Λάθος επλογή είναι αυτή.
