Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

Και όμως θα συνεχίσουμε. Ας το κάνουμε με στυλ!

Ρε τι σου είμαστε τελικά!!
Λίγο υποκριτές μου φαίνεται και εύκολα μυξοκλαίμε…
Όλα μας φταίνε, διαμαρτυρόμαστε συνέχεια
και όμως συνεχίζουμε την μάχιμη πορεία της καθημερινότητας.
Κάθε μέρα ξυπνάμε, πίνουμε τον καφέ μας,
σιχτιρίζουμε την μέρα και την δουλειά μας
και όμως συνεχίζουμε….
πάμε λοιπόν στη δουλειά μας, πληρωνόμαστε και μετά πληρώνουμε ΔΕΗ, ΟΤΕ, ασφάλειες, κινητά, ενοίκιο και όλα τα υπόλοιπα.
Δεν έχουμε λεφτά για διακοπές και όμως τελικά θα βρούμε και θα πάμε
και όμως συνεχίζουμε….
Ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, δακρύζουμε, θυμώνουμε και όμως ερωτευόμαστε ξανά παρά ότι μπορεί να είπαμε ότι δεν το ξανακάνουμε…
και όμως συνεχίζουμε….
κάνουμε σμπαράλια τον εαυτό μας για διάφορους λόγους , έχουμε πεθάνει τον εαυτό μας πολλές φορές και όμως μας φοβίζει η βροχή ο αέρας και το χιόνι
και όμως συνεχίζουμε…
δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι, όλα μας φταίνε, συνέχεια διαμαρτυρόμαστε
και όμως συνεχίζουμε, συνεχίζουμε….
Και γίνεται να μην συνεχίζουμε αφού όλη μας η ζωή είναι μια μάχη.
Και τι θα κάνουμε αν δεν συνεχίσουμε, θα κάτσουμε στο κρεβάτι μας και θα κλαίμε;
όχι βέβαια!!! Από ανάγκη συνεχίζουμε, ανάγκη επιβίωσης αλλά δεν είναι ανάγκη να διαμαρτυρόμαστε για τα πάντα… Η ζωή μας είναι τόσο μεγάλη σε αξία γιατί είναι μικρή σε διάρκεια. Ας προσπαθήσουμε να την απολαύσουμε, ας ρίξουμε γροθιά στο τραπέζι και ας έχει σπασμένα γυαλιά επάνω του… Ε και ; Θα τρέξει λίγο αίμα, καλό θα μας κάνει…