Ο κύκλος έκλεισε

Έκοψες τα πόδια του θρόνου που εσύ μου έφτιαξες
σωριάστηκα κάτω, με πήραν τα αίματα
κόκκινη λίμνη και νομίζω ότι θα πνιγώ μέσα της.
Κάηκα από τις φλόγες αυτών που ένιωθα.
Στέρεψαν τα δάκρυα μου
ξεράθηκαν τα μάτια μου και τσούζουν όταν κοιτώ γύρω μου
τα βλέφαρά μου αγκάθια που με τρυπούν ξεδιάντροπα
οι αναμνήσεις ακόμα δεν ξεθώριασαν.
Το τοπίο ερήμωσε,
η θάλασσα δεν κυματίζει
δεν μυρίζω τα λιβάδια
οι μέλισσες δεν γυροφέρνουν στα λουλούδια
ο ουρανός καλύφθηκε από γκρίζα σύννεφα
Βρέχει

οι στάλες είναι πόνος και μελαγχολία
τα πρόσωπα ξαφνικά απόκτησαν ακαθόριστα χαρακτηριστικά.
Αλλά όχι κάπου πίσω από αυτά υπάρχει η χαρά
Θα την βρω, το υπόσχομαι στον εαυτό μου.
Θα το λειάνω από τα αγκάθια το στεφάνι.
Θα τις κλείσω τις πληγές ακόμα και με σακοράφα σκουριασμένη
ας ουρλιάξω από τον πόνο καθώς θα μπαίνει στη σάρκα μου.
Ένας κύκλος ήταν
δεν θα γίνει θηλιά να με πνίξει,
δεν θα αφήσω να γίνει!
Δεν θα επιτρέψω να με συνθλίψει
η κενότητα των συναισθημάτων κάποιου ανθρώπου.
Θα αφήσω παγωμένους τους δαίμονες!
Εκδίκηση, ηλίθια λέξη τις πιο πολλές φορές.
Μαχητής γεννήθηκα και μαχητής θα πεθάνω,
σαν τον φοίνικα,
οι στάχτες και το αίμα μου θα είναι τα υλικά της αναγέννησης μου.
Το νέο μου σώμα δεν θα είναι τόσο διάφανο πλέον!