Τι ζήτησα;
να με χαϊδέψει το βλέμμα σου,
να ακούσω την φωνή σου ξανά,
να μου χαμογελάσεις…
Τι πήρα;
Μαργαρίτες να μαδώ τα φύλλα τους,
Να πέφτουν και να φτιάχνουν στρώμα.
Ξεράθηκαν...
Όνειρα γραμμένα πάνω σε χνώτα, στα τζάμια βρώμικων καφενείων!
Λέξεις που φτιάχνουν ακάνθινο στεφάνι,
Το φόρεσα, μάτωσα…
Δαχτυλίδια που χώνονται στη σάρκα και σπάνε
τις φάλαγγες των οστών του παράμεσου…
Υποσχέσεις,
για το αέναο, μαζί σου θα είμαι…
ένα θέατρο σκιών γίναμε…
θέατρο του παραλόγου,
βουβός κινηματογράφος…
απλές μαριονέτες του δήθεν και του πρέπει!
