Κάποιος σε κοιτά στα μάτια και σου λέει:
Πρέπει να φύγω, από την ζωή σου,
Τότε σε παίρνουν τα δάκρυα και σε κυριεύει η θλίψη!
Αλλά γιατί το κάνεις αυτό ;
Μήπως γιατί τα μάτια του ήταν σαν καθρέπτες
και μέσα τους έβλεπες εσένα
και τώρα δεν θα μπορείς να το κάνεις;
Μήπως επειδή έχασες εκείνον που απλά
επιβεβαίωνε την ύπαρξη σου και την αξία σου ως άνθρωπο;
Μήπως γιατί άθελα του είχε γίνει το εργαλείο
για να σου ικανοποιεί τα πάθη κάθε είδους ;
Μήπως γιατί θίγεται ο εγωισμός σου,
διότι δεν δέχεσαι ότι η ανάγκη του άλλου
ήταν ΝΑ φύγει όπως η δική σου ήταν να ΜΗΝ φύγει
και ότι δεν γεννήθηκε για να σε εξυπηρετεί;
Μήπως γιατί νιώθεις ότι αυτό που θεωρούσες δεδομένο
τώρα το χάνεις και ξεβολεύεσαι ;
Μήπως γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι
όλα είναι μια αυταπάτη σε ένα κόσμο που
εμείς δημιουργούμε, ερμηνεύοντας τα γεγονότα όπως μας βολεύει,
και η μόνη βεβαιότητα είναι ότι κάποτε θα πάψουμε να υπάρχουμε !
Υ.Γ. Μήπως πρέπει να πάψω να κάνω τέτοιες ερωτήσεις;
