Τώρα είναι ανθρώπινα ναυάγια.
Αποζητούν ευθύνες σε αόρατους θύτες.
Κάθονται στην άκρη του πεζοδρομίου ή
μέσα στην πολυθρόνα τους!
Φοβούνται ακόμα και την ίδια τους την σκιά
Κοιτούν μέσα στις τσέπες μήπως και βρουν
κάποια παλιά φωτογραφία για να φτύσουν,
ή αποφεύγουν να σκέφτονται,
αλκοολικοί έγιναν κάποιοι· για να ξεχάσουν· τι όμως;
Να ξεχάσουν την ζωή που δεν έζησαν
ή που έζησαν χωρίς να είναι οι ίδιοι παρόντες;
Να ξεχάσουν τα όνειρα που δεν έκαναν;
Όταν έπρεπε να είναι μαχητές, κραδαίνοντας το
σπαθί και υψώνοντας την ασπίδα τους ,
εκείνοι προτίμησαν την κραιπάλη, την ασυδοσία,
την ηθική κατάπτωση και
βυθίστηκαν στην άβυσσο της ηδονής,
και της στάσης του ωχαδερφισμού!
Παραδόθηκαν, πριν πέσει το κάστρο!
---------------------------------------------------
Όμως είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορούμε
τους άλλους, να κατηγορούμε τον θεό,
ή την μοίρα, παρά τον εαυτό μας.
Η εύκολη λύση είναι πάντα οι άλλοι.
Σπάνια αναγνωρίζουμε την δική μας ευθύνη
για ότι μας έχει συμβεί, λες και (μόνο) οι άλλοι
αποφάσιζαν - τότε, για εμάς, ερήμην μας!
Ποτέ δεν είναι αργά όμως, να διακόψουμε την
χλιαρή στάση απέναντι σε γεγονότα και
αποφάσεις που αφορούν εμάς τους ίδιους,
για να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη της ζωή μας.
Η αναβλητικότητα είναι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ας βάλουμε τέλος στην άκρατη ανευθυνότητα μας.
~ Όσο ζούμε, δικαιούμαστε να παλεύουμε
για ένα καλύτερο αύριο. Να είμαστε
περήφανοι και αξιοπρεπείς. Να μην
κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας!
Να πάψουμε να είμαστε ευθυνόφοβοι.
Αν φταίνε οι άλλοι, τότε εμείς φταίμε
ακόμα περισσότερο ~
