Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Οι σκέψεις...

===================
Πίνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
και γράφω τις σκέψεις μου που με πάνε:
Στις τρικυμισμένες θάλασσες, οι οποίες δεν βυθίζονται ποτέ στο λήθαργο!
Στον άνεμο που προσπαθώ να τον παραβγώ όταν προχωρώ – εξερευνώντας φαράγγια!
Στους γέροντες που έμειναν μόνοι και δακρύζουν,
επειδή τα παιδιά τους, τους ξέχασαν,
και που δεν κατάλαβαν πως πέρασαν
τα αναθεματισμένα χρόνια!
Στα πουλιά που φυλακίστηκαν σε κλουβιά και αν τους ανοίξεις την πόρτα δεν φεύγουν,
σαν να φοβούνται την ελευθερία!
Στους αγγέλους, που το ηλιοβασίλεμα κλείνουν συμφωνίες με την Γη και τα αστέρια!
Στο χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη ενός παιδιού καθώς βάζει στο στόμα του ένα παγωτό… Χαμογελά γιατί ακόμα δεν ξέρει…. Είναι ωραίο κάποιες φορές να μην ξέρεις! Απολαμβάνεις καλύτερα τις στιγμές!
Στην κάμπια που πρέπει να πεθάνει για να αναγεννηθεί, χωρίς καν να το ζητήσει!
Στα σύννεφα που γίνονται νερό!
Στους καθρέφτες που είδαν αλαφιασμένες μορφές,
πριν γίνουν θρύψαλα και πέσουν στο πάτωμα!
Στους άδειους σταθμούς των τρένων!
Στην Μαρία τη Μαγδαληνή που για την αγάπη της υπέφερε όλους τους εξευτελισμούς
από τους υποκριτές συνανθρώπους της!
Στις αγκαλιές των ανθρώπων, που ερωτεύτηκαν παράφορα ο ένας τον άλλον!
Στον θεό που κρύβεται συνέχεια!
Στον άγνωστό μου άνθρωπο, που θα συναντήσω αύριο
και ίσως ανατρέψει την ζωή μου!
Σε εσένα, υπέροχή μου, που έχασα το προνόμιο να βλέπω τα μάτια σου, να γεύομαι τα χείλη σου, και να χαϊδεύω την βελούδινη επιδερμίδα σου!
Σε εμένα που νιώθω, πολλές φορές να βρίσκομαι έξω απ’ τον εαυτό μου κι ό, τι με απελευθερώνει μετά να γίνεται δεσμοφύλακας μες στο μυαλό μου!
Σε εμένα που οι πόθοι μου με ξεπερνούν κάποιες φορές και γίνονται αυτό που δεν θέλησα!
Σε εμένα, που γράφω αυτές τις αράδες
και σκέφτομαι ότι μέθυσα!
Ας πιω όμως λίγο ακόμα!
Ίσως καταργήσω κάθε όριο στην σκέψη μου!
09-10 Ιουνίου 2010