Η φωτιά και τα νερά...

====================

Ήμουν φωτιά,

πάντα το ένιωθα ότι ήμουν,

ότι διέφερα απ’ τους άλλους,

για λόγους

που μόνο εγώ και κάποιοι φίλοι μου καταλαβαίναμε.

Δέθηκα ή με έδεσαν σε ένα πάσσαλο

-αυτό δεν το ξεκαθάρισα ακόμα-

στην άκρη μιας ακτής,

πόλη με τους δρόμους της και τα σπίτια της, τη λέμε.

Τα νερά,

-οι άλλοι άνθρωποι δηλαδή -

με χτυπούσαν, με χάιδευαν…

Η παλίρροια ανέβηκε πολλές φορές και με κάλυψε,

ρούφηξα νερό,
κράτησα λίγο στις χούφτες μου,

έφτυσα νερό

πάνω μου αλλά και στο πρόσωπο κάποιων,

όμως δεν έσβησε η φλόγα μου,

γιατί σκεφτόμουν τα παιδικά μου όνειρα!
Αυτά, τα τελευταία, δεν σβήνουν ποτέ από τις αναμνήσεις μας,
έχουν μια άλλη γλυκύτητα, μοναδική...

... η  ίδια φλόγα υπήρχε και στους καρπούς μου

και στους αστραγάλους μου…

Τα δίχτυα ( τους) κάποια στιγμή θα καίγονταν

πάνω στον πάσσαλο!

Πάντα το ήξερα ότι θα συνέβαινε,

εκείνοι δεν το ήξεραν,

γιατί έβλεπαν ότι ήθελαν να βλέπουν

σε εμένα:
ένα ψάρι,
πιασμένο, μπλεγμένο και αγκιστρωμένο!

Λάθος τους…
... και παραμένω φωτιά
 κρατώντας λίγη ποσότητα νερού, πάνω στο κορμί μου,
για να με δροσίζει!

19 Αυγούστου 2010