Η ζωή μας είναι ένα τεράστιο πάζλ,
τα κομμάτια του οποίου δεν είναι έτοιμα και κομμένα από μια μηχανή,
άλλα τα φτιάχνουμε εμείς και άλλα ερήμην μας κάποιοι άλλοι!
Κάποια από αυτά τοποθετούμε στη θέση τους οι ίδιοι
κάποια άλλα τα τοποθετούν κάποιοι άλλοι,
την εποχή που εμείς είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε
τυφλωμένοι από ψεύτικες ομορφιές καθισμένες στα γόνατά μας,
απλούς πονοκεφάλους και μαλακούς καναπέδες.
Ο δρόμος μας, από τη στιγμή της γέννησης,
είναι πολλές φορές μοναχικός καθώς βαδίζουμε
και νιώθουμε συνέχεια την καρδιά μας να δονείται…
Όμως
νιώθουμε ότι η θέση της δεν είναι μέσα μας
αλλά μέσα στο σώμα κάποιου άλλου ανθρώπου…
Είναι όμορφο να ανταλλάσουμε τις καρδιές μας,
τα χάδια μας, τα δάκρυα μας, τις σκέψεις μας…
Από την καρδιά μας πηγάζουν όλα σχεδόν,
για την καρδιά μας γίνονται όλα νομίζω…
Το διάστημα που ζούμε χωρίς αγάπη είναι αυτό που νιώθουμε
την μεγαλύτερη θλίψη, νιώθουμε ότι πάντα κάτι μας λείπει…
Όσο είσαι νέος, ο χρόνος δεν έχει νόημα, κανένα νόημα για σένα…
Δεν προσέχεις καν τις στιγμές,
όλα τα θεωρείς αυτονόητα και αυταπόδειχτα,
δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, ζεις μέσα στην σπατάλη..
Τα γεγονότα της ζωής μας έχουν τεράστια ταχύτητα εναλλαγής και
δεν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις όλα όσα σου συμβαίνουν.
Καθώς μεγαλώνεις όμως, όλα αλλάζουν…
Αρχίζεις να μετράς τα λεπτά.
Ζεις κάθε δευτερόλεπτο με πάθος.
Το πάθος που έρχεται από την σκέψη ότι ίσως
να μην είσαι σε θέση να ζήσεις για δεύτερη φορά αυτό που βιώνεις τώρα…
"Έλα γύρε στον ώμο μου και μη μιλάς
μόνο ακούμπα εκεί και άσε με να σε μυρίζω
ακόμα και έτσι μου δείχνεις πόσο πολύ με αγαπάς
τα χάδια μου χωρίς όρια θέλω να σου χαρίζω."
2 Σεπτεμβρίου 2010
