καθώς σε έψαχνα με αγωνία στο βάθος του δρόμου για να έρθεις.
Κάποια στιγμή όμως, σωριάστηκαν και αυτά κάτω…
Τα ποδοπάτησαν κάποιοι άγνωστοι και σκληροί τύποι από το πλήθος…
Τυφλός πλέον, με μια τεράστια τρύπα στην καρδιά…
Τα μόνα που έμειναν είναι:
η οσμή πάνω στην μπλούζα,
το κραγιόν πάνω στο ποτήρι και στο αίμα μου,
οι αναμνήσεις εκείνες που πονούν
και η επιβεβαίωση της πρόγνωσης,
(ήταν πάντα ένας αδιόρατος φόβος)
για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου…
Φεύγω…
Πάω στη θάλασσα να βρω όστρακα - ναυτίλους
για να τα κάνω ντουντούκες·
Να φωνάξω μέσα απ’ αυτά :
Πάρτε με κύματα μαζί σας!
Στροβιλίστε με,
χτυπήστε με αλύπητα στα βράχια
προκαλέστε μου απώλεια μνήμης,
για να μη κουβαλώ τίποτα από το παρελθόν (μου) στο μέλλον!
Ξεπλύνετε με από κάθε βρωμιά και
ξεβράστε με σε μια ακτή,
μιας νέας χώρας, για μια καινούρια αρχή.
Σαν έμβρυο,
καθαρό, αμόλυντο και αθώο,
σαν μικρό χελωνάκι που ξεπηδά μέσα από την άμμο
και από ένστικτο κινείται προς το νερό,
προς τη ζωή δηλαδή…
Ένας νέος κύκλος θα αρχίσει,
αλλά εγώ δεν θα το ξέρω..
Η αθωότητα της άγνοιας για όσο κρατήσει!
4 Σεπτεμβρίου 2010
