Όταν έχεις ερωτευτεί το μυαλό σου, όταν το ξεχωρίζεις από τα μυαλά που είναι κοντά σου - τότε εκείνο- τόσο πιο εύκολα ‘’βρίσκει’’ τα κλειδιά για να ανοίξει τις πόρτες που έχουν οι αποθήκες που φωλιάζουν κοιμισμένοι, οι φόβοι σου!
Φόβοι, που όμως δεν ήξερες ότι είχαν τους σπόρους τους μέσα σου. Μετά, ξαφνικά, αρχίζει το παιγνίδι του μυαλού σου με εσένα, δηλαδή ο εαυτός σου εναντίον του εαυτού σου. Μια αμφίρροπη και δύσκολη μάχη που μοιάζει σαν μια παρτίδα σκάκι την οποία παίζεις μόνος σου. Τα άσπρα εσύ, τα μαύρα πάλι εσύ. Δεν ξέρεις ποιο χρώμα να υπερασπιστείς. Παίρνεις το μέρος κάποιου και είναι σαν να εναντιώνεσαι στο ίδιο σου το μυαλό! Αντιμάχεται η λογική σου με το συναίσθημα σου…
Σου συμβαίνει ότι βιώνεις για έναν άλλον άνθρωπο....
Όταν ερωτευτείς το πρόσωπο του, σε ακολουθεί παντού, ψάχνεις να το βρεις στο πρόσωπο άλλων ανθρώπων και νομίζεις ότι το βλέπεις συνέχεια…
Όταν ερωτευτείς την φωνή του την ακούς παντού ( όπως σε ένα ραδιοφωνικό παραγωγό που ποτέ δεν έχεις δει, αλλά μόνο τον ακούς…)
Όταν ερωτευτείς την γραφή του, πάντα την συγκρίνεις με την γραφή άλλων…
Σε κατατρώει ο φόβος, της απώλειας όλων αυτών. Αλλοτριώνεσαι, σιγά σιγά. Ο φόβος της απώλειας είναι μεγαλύτερος από την απώλεια την ίδια!
Ο φόβος ότι θα αρρωστήσεις... Αυτός ο φόβος είναι απίστευτος! Σε τσακίζει...
Στην πραγματικότητα όμως, η ζωή μας είναι έτσι. Να κυνηγάς τον εαυτό σου, να ανεβάζεις τον πήχη και αυτό αυξάνει τις φοβίες σου!
Όλα είναι φυσιολογικά τελικά. Κάνε υπομονή με τον εαυτό σου.
Δώσε του το περιθώριο να μάθει από την ανατροφοδότηση των εμπειριών του που μετατρέπονται σε συναισθήματα.
