Δεν μπόρεσα να γίνω εσύ,

το προσπάθησα  με ζήλο όμως, όπως το μωρό που

προσπαθεί να θηλάσει το ζεστό γάλα από το στήθος της μάνας του

ακόμα και με κλειστά τα μάτια του!

Νόμιζα ότι θα μπορούσα να γίνω εσύ…

Νόμιζα …

Αλλά μπορείς να ζυμώσεις ένα παξιμάδι,

όπως έγινα πια μετά από δεκάδες Σεπτέμβρηδες στον ήλιο;

Δεν μπόρεσες να γίνεις εγώ…

Το πάλεψες και εσύ,

έδωσες μάχη

με τα δύο ρεύματα μέσα σου·

το εγωιστικό - φυσιολογικό θέλω σου,

το οποίο έπρεπε να ικανοποιήσεις πολλές φορές,

 διότι έτσι έδειχνες την διαφορετικότητα σου,

και το αλτρουιστικό θέλω σου για να ικανοποιήσεις εμένα!

Αέναη η μάχη των δύο ρευμάτων ανάμεσα σε ανθρώπους

που δηλώνουν ότι είναι ερωτευμένοι!

Ερείπια μιας αλλοτινής αίγλης ,που όταν τα κοιτάμε,

μόνο η φαντασία μας τους δίνει την παλιά τους ζωντάνια,

ενώ στην πραγματικότητα μυρίζουν μούχλα.

Πόσες φυλακές άραγε μπορεί να δημιουργήσει το

ανθρώπινο μυαλό με τοίχους φτιαγμένους από φόβους,

ή  και φτιαγμένους από σίγουρες και φαινομενικά ασφαλής επιλογές μας;

Απογοητευμένος; Πολλές φορές  ναι!

Αισιόδοξος; Ναι!

Μπερδεμένος; Πάντα!

Προβληματισμένος; Πάντα!
Έσβησε  το άστρο και  η δίψα για ζωή; Ποτέ!
Συνεχίζω να αγαπώ τους ανθρώπους 
 και σκέφτομαι πάντα - αρχικά καλοπροαίρετα για αυτούς!

Προβληματικός ; Ίσως!