Οι μέρες κυλούν, ο χρόνος περνά, 

για μένα, για σένα, για όλο τον κόσμο,

με διαφορετικό ρυθμό όμως ανάλογα

με τις προσδοκίες και τα όνειρα του καθ’ ενός!

Εκείνο το παλιό ρολόι, πάνω στο τραπέζι από καρυδιά,

χτυπά ρυθμικά και με πιάνω να προσπαθώ να μεταφράσω τον ήχο του!

Ίσως κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα από τους παλιούς κατόχους του,

 κατόχους μιας άλλης εποχής.

Έχω την αδιόρατη αίσθηση ότι η ενέργεια των ανθρώπων, των παλιών ιδιοκτητών του, μεταφέρθηκε στα μόρια του ξύλου όταν εκείνοι πέθαναν και εγώ την εισπνέω τώρα μετά από τόσα χρόνια ή μεταφέρεται μέσω του ήχου στα τύμπανα των αυτιών μου και από εκεί στον εγκέφαλό  μου σαν κάτι να θέλουν να πουν.

Χαίρονται άραγε ή θλίβονται για τον νέο του ιδιοκτήτη ;

Το ρυθμικό και αειθαλές τικ τακ του, ίσως τους κρατά ακόμη ξύπνιους ανάμεσα στην γη και στον ελεύθερο καθαρό ουρανό, σε μια άλλη διάσταση η οποία δεν έχει σχέση με τις αισθήσεις των ζωντανών…

Κάθε πρωί ξυπνώ με την σκέψη ότι:

σήμερα θα συμβεί το ανατρεπτικό κάτι που θα με συγκλονίσει ολοκληρωτικά

κάτι που θα εμφανίσει ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου,

διαφορετικό από τα μέχρι τώρα γνωστά λες και οι βραδινές σκέψεις μου με επηρέασαν.

Η σκέψη πάλι σε εκείνο το παλιό ρολόι. Νιώθω κάποιο δέσιμο μαζί του…

Δεν ξέρω… Ίσως ο παππούς και η γιαγιά, ίσως κάτι θέλουν από εμένα…

Τόση ενέργεια δεν μπορεί να εξαφανίζεται, απλά μεταφέρεται από εδώ και από εκεί, ψάχνοντας τον κατάλληλο άνθρωπο που θα συντονιστεί μαζί του!

Κάποιες φορές απλά αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε τα συναισθήματα που μας προκαλούν κάποια αντικείμενα με τον ήχο τους, την μυρωδιά τους την εικόνα και τα χρώματα τους, ακριβώς όπως δεν είναι εύκολο να εξηγήσουμε πως ερωτευτήκαμε κάποιον άνθρωπο αντί για κάποιον άλλο…