Μια ποσότητα ανέμου εγκλωβίστηκε

σε μια ρωγμή σιωπής και σίγησε.

Μπήκε σε λήθαργο το σφύριγμα του, η ψυχή του η ίδια.

Ως πότε ;

Θα έρθει κάποιος άραγε να τον ελευθερώσει,

να του εμφυσήσει την πνοή που έχασε ξαφνικά

ή πρέπει να βρει μόνος του μια διέξοδο

και να ελευθερωθεί από τα πέτρινα δάχτυλα

που ο ίδιος – άθελα του – έθεσε επάνω του;

Άνθρωπος  και άνεμος ένα και το αυτό, κατά βάση ελεύθεροι !

Φύλακες του τίποτα!

Αναζητούν το μη τετριμμένο,

αόριστοι πόθοι.

Μάταιες επιθυμίες μας συγκλονίζουν!

Κυνηγοί ονείρων, που ο ορίζοντας τους μετατίθεται

στο επόμενο όνειρο το οποίο θα φύγει

για να δώσει την θέση του σ’ ένα άλλο.

Περιπατητές στην κόψη της σπείρας του χρόνου, χωρίς σκοπό!