Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012


Λέγεται πως οι άνθρωποι υποδύονται ρόλους και λέγεται πως οι άνθρωποι είναι τελικά οι ρόλοι που υποδύονται. Αν όμως υποθέσουμε ότι υπάρχει μεταξύ του «είμαι» και του «υποδύομαι» κάποιο διάστημα, το επόμενο ερώτημα είναι τι ακριβώς βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο – ρόλος, προσωπείο, μορφή, κόσμος, ανεπίγνωστο χάος; 
Ποιο το πρόσωπο κάτω απ’ τη μάσκα που φοράμε ή που μας επιβάλλεται να φορέσουμε; Και ποιος ο «ζων εαυτός» πίσω απ’ όλα όσα υποδυόμαστε; Μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας Βίτολντ Γκομπρόβιτς αναφέρει: «Αγωνιζόμαστε αδιάκοπα για τη Μορφή και την Ανωτερότητα, ενώ μας έλκουν σταθερά το Χάος και η Κατωτερότητα».
Νιώθω πως, μέρα με τη μέρα, αποδεικνύονται τα «αναπόδεικτα»: δεν υπάρχουν εαυτοί· υπάρχουν μόνο υποδειγματικές ερμηνείες. Δεν υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε· στηρίζουμε μόνο αυτό που μας εντάσσει στο ασφαλές ρεύμα μιας συλλογικότητας υπό κατάρρευση. Όχι, δεν υπηρετούμε την ουσία· μόνο την επιβεβλημένη σε εμάς μορφή. Καταλήγω τελικά, πως οι μάσκες και οι ρόλοι αποτελούν μια μάχη διαρκείας του γένους των ανθρώπων απέναντι στην έλλειψη ελευθερίας που οι ίδιες οι μορφές μας έχουν επιβάλλει. 
Σ’ έναν λοιπόν κόσμο ο οποίος έλκεται από το κοστούμι μιας υποτιθέμενα σταθερής μορφής, ενός υποτιθέμενα ενιαίου εαυτού (τη στιγμή που κάθε είδους επιβολή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη υποκειμενική θεώρηση περί τάξης), το αίτημα που διαρκώς ανακύπτει δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση· το κυνήγι της ατομικής ελευθερίας. 
Κι ίσως τελικά η ισορροπία να αποτελεί μια ουτοπική εφεύρεση... Ίσως η ροπή προς το χάος να είναι η μόνη εφικτή ελευθερία... Ίσως, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, η χαοτική ελευθερία που αναζητούν οι καλλιτέχνες να είναι η μοναδική «εφικτή ουτοπία».
Χωρίς διχοστασίες, χωρίς επιβαλλόμενα αδιέξοδα, χωρίς μάσκες και κολεξιόν εαυτών σε τιμή ευκαιρίας, χωρίς φίμωση προς χάριν ταύτισης με την οργανωμένη ανάσα του κόσμου, εμμένουμε και επιμένουμε -από την αρένα του ο καθένας- να επιστρέφουμε αυθεντικές εικόνες του εαυτού μας σ’ έναν κόσμο ο οποίος συγκεντρώνει όλο και περισσότερα κομμάτια μιας εφιαλτικής ομοιομορφίας.