Θέλει τόλμη και θάρρος να αναγνωρίζεις και να παραδέχεσαι τα λάθη σου.
Οι άνθρωποι γύρω μας λειτουργούν ως καθρέπτες και εμείς βλέπουμε
τις διαθλάσεις και τις αντανακλάσεις των γεγονότων που μας αφορούν.
Συνεπώς τα λάθη είναι αναπόφευκτα.
Η γεύση της ήττας δεν έχει ( πάντα ) μεταλλική σκουριασμένη γεύση αλλά νομίζω και ακριβώς το αντίθετο.
Μπορεί να είναι μια γλυκιά Κωνσταντινοπολίτικη μπουκίτσα
που - και - πρέπει να τη γευόμαστε πολλές φορές στη ζωή μας....

Κύριε Οδυσσέα Ελύτη αν με ακούτε και συγχωρέστε  το θράσος μου, θα ήθελα να ας πω ότι εκεί που σμίγει η θάλασσα με τον ορίζοντα δεν υπάρχουν μόνο έρωτες και βασίλεια ηρεμίας αλλά και άνθρωποι λυσσασμένοι  που μπορούν να μισούν από έρωτα, να μισούν διότι κουράστηκαν και θέλουν το χώρο τους και τον αέρα τους.
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι άνθρωπος επειδή κάνεις συνέχεια παρέα με ανθρώπους!