Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Η αναμονή

Το στομάχι μου σφίγγεται σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει σαν να πιέζεται από μια τεράστια καυτή πέτρα.
Τα μηνίγγια πιέζονται απελπιστικά έντονα και πάνε να σπάσουν.
Οι παλμοί της καρδιάς μου στο κόκκινο. Το δέρμα μου φουσκώνει και ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι, στο ύψος του λαιμού καθώς το αίμα δυσκολεύεται να περάσει. Σαν χείμαρρος που περνά από στενό πέρασμα με ορμή.

Οι πόροι του δέρματος μου σαν κρατήρες ανοιχτοί και ξερνούν κρύο ιδρώτα.
Οι κόρες των ματιών μου έχουν διασταλεί για να φωτογραφίσουν κάθε κίνηση που θα μπορούσε να δηλώνει την άφιξή σου. Στο μαύρο, κοίλο μπαλκόνι, των ματιών μου φαίνεται η αγωνία μου.
Ακόμα και στις σκιές έχω δώσει την μορφή σου. Είναι οι φορές που δεν τις φοβάμαι. Φωτεινές σκιές, αθώες, φευγαλέες.
Οι ήχοι ενισχύονται και ακούγονται σαν κρότοι και με αγριεύουν. Σκιάζομαι λίγο.
Τα ρουθούνια μου, διάπλατα, ανοιγοκλείνουν και μυρίζουν τον αέρα.
Προσπαθώ να σε μυρίσω πριν σε δω.
Μια τίγρης έχω γίνει. Χωρίς νύχια.
Το νευρικό μου σύστημα τσακίζεται. Τα δευτερόλεπτα κυλούν σαν ώρες. Αργά βασανιστικά, λες και ο χρόνος έχει γίνει εχθρός μου. Οι δείκτες του ρολογιού μου σαν μικρά βέλη που εκτοξεύονται πάνω μου. Βρίσκουν το στόχο τους.
Όλα μου φταίνε. Ο εγωισμός μου ανύπαρκτος.
Σαν μαρτύριο της σταγόνας η αναμονή…

~...~