Ακόμα και την ημέρα δεν ησυχάζεις ψυχή μου
γιατί και αυτή είναι γεμάτη σκιές.
Σκιές βιαστικές με τα κεφάλια σκυμμένα
λες και στο δρόμο που κινούνται αέρινα Θα βρουν τη λύση,
με τα χέρια στις τσέπες σκυθρωπές.
Σκιές που η μια συναντά την άλλη αδιάφορα ,
με βλέμμα απλανές και χαμένο
πετρωμένα τα χείλη σε οριζόντια γραμμή, πάγωσε εκεί.
Σκιές που χάνονται ξαφνικά όπως εμφανίζονται
και το μόνο που βλέπεις είναι η κυρτωμένη πλάτη
από το βάρος των προβλημάτων τους.
Σκιές επίπεδες, χωρίς όγκο και διαφορετικότητα
γιατί και αυτή είναι γεμάτη σκιές.
Σκιές βιαστικές με τα κεφάλια σκυμμένα
λες και στο δρόμο που κινούνται αέρινα Θα βρουν τη λύση,
με τα χέρια στις τσέπες σκυθρωπές.
Σκιές που η μια συναντά την άλλη αδιάφορα ,
με βλέμμα απλανές και χαμένο
πετρωμένα τα χείλη σε οριζόντια γραμμή, πάγωσε εκεί.
Σκιές που χάνονται ξαφνικά όπως εμφανίζονται
και το μόνο που βλέπεις είναι η κυρτωμένη πλάτη
από το βάρος των προβλημάτων τους.
Σκιές επίπεδες, χωρίς όγκο και διαφορετικότητα
που δεν μπορούν να μιλήσουν
απλά προχωρούν σαν φαντάσματα
ντυμένες με μαύρο σεντόνι…