Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Αν το ήξερα...

Αν ήξερα ότι το γεια σου, τα λέμε αργότερα ,
σήμαινε αντίο για πάντα,
θα καθυστερούσα να ξεκλειδώσω την πόρτα
και ξέρεις γιατί;
Για να σε αγκάλιαζα ακόμα μια φορά
για να έβαζα τις χούφτες μου στο πρόσωπο σου
και να ψηλάφιζα το σχήμα του προσώπου σου
με τις άκρες των δακτύλων μου,
να σε κοιτούσα ακόμα μια φορά, βαθιά μέσα στα μάτια
για να σε διαβάσω…
Αν το ήξερα ….
Για να μυρίζω ακόμα μια φορά την αναπνοή σου
Για να δω ακόμα μια φορά το χαμόγελό σου
Αν το ήξερα….
Θα σου έδινα ακόμα ένα φιλί
για να γευτώ την γεύση των χειλιών σου
για να ακούσω ξανά την φωνή σου,
χωρίς να λες κάτι συγκεκριμένο…
μόνο να μου λες, ίσως, φίλα με….
Αν το ήξερα…
Θα σου έλεγα ακόμα μια φορά σε αγαπώ
και δεν θα άφηνα απλά να το φαντάζεσαι!
Αν το ήξερα….
θα έκανα λόγια και πράξεις όλες μου τις σκέψεις
γιατί μόνο από τα λόγια και τις πράξεις θυμάσαι κάποιον
και όχι από τις σκέψεις του….
Όμως έμαθα ένα σημαντικό μάθημα:
Δεν θα αφήνω τους ανθρώπους να φαντάζονται πως νιώθω!
Απλά θα τους λέω πως νιώθω!
Όσους αγαπώ, θα τους λέω απλά,
Σας αγαπώ!
Εκείνους που θέλω να αγκαλιάσω και να χαϊδέψω,
θα τους αγκαλιάσω και θα τους χαϊδέψω χωρίς δεύτερη σκέψη!
Θα δίνω το χαμόγελό μου και θα λέω την καλημέρα μου απλόχερα!
Γιατί όμως να το κάνω αυτό;
Γιατί ίσως να μην έχω άλλη ευκαιρία να το κάνω!
Γιατί αν δεν το κάνω,
θα χάσω την ευκαιρία να νιώσω ευτυχισμένος
βλέποντας τους άλλους ευτυχισμένους! Ένας τρόπος ευτυχίας είναι και αυτός!
Γιατί η ειμαρμένη μου, μου είναι άγνωστη….
Ίσως να μην υπάρχω στο επόμενο λεπτό,
ίσως να μην υπάρχουν εκείνοι στο επόμενο δευτερόλεπτο…
Όμως την πόρτα δεν θα την άφηνα κλειδωμένη,
Ξέρεις γιατί ;
Γιατί σε αγαπώ και δεν θα ήθελα ποτέ να σε φυλακίσω σε κάστρο!