Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Τα μάτια της...



Αυτός ο άντρας συνεχίζει να βαδίζει μόνος του
αν και γύρω του υπάρχουν και άλλοι.
Δεν παραμιλά, αλλά μιλούν οι σκέψεις του!
Όταν τον ρωτούν γιατί είναι πάντα μελαγχολικός δεν απαντά
γιατί θα τον πουν βλάκα·
βλάκα που αγάπησε και ερωτεύτηκε, με τόση ένταση!
Τα βράδια όταν η σιωπή της κάμαρης σπάει τα τύμπανα,
από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα για τη ζωή
που ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε να ζήσει,
καθώς πάντα θυμάται τις υποσχέσεις που δινόντουσαν.
Δεν μπόρεσε να πάψει να είναι ρομαντικός
δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα παραμείνουν έτσι τα πράγματα.
Ο χρόνος δεν τον ξέχασε, αντίθετα του φέρθηκε
με σκληρότητα πρόωρα.
Το πρόσωπο του μέσα στις ρυτίδες πια,
Τα μαλλιά του άσπρισαν και αραιώσαν υπερβολικά.
Όμως η ψυχή του δεν γέρασε όπως η σάρκα του.
Κάποιες φορές μόνος, χαμογελά,
γιατί θυμάται την λατρεία του, τον έρωτα του που
οι τρίτοι, βίαια διέκοψαν…
Τώρα, παρακαλά τον θεό
πριν κλείσει τα μάτια του,
η τελευταία εικόνα που θα δει
να είναι τα μάτια της, τα μεγάλα μαύρα μάτια της.
Λένε ότι αυτή η εικόνα σε συνοδεύει και μετά
στο μεγάλο και χωρίς επιστροφή ταξίδι.
( η εικόνα είναι από το Deviantart)

~Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς
μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.~
Κ. Καβάφης