τα πνεύματα μας κατέχουν και τα κορμιά μας παιδεύουν,
τις προσφιλείς μας τύψεις συντηρούμε,
όπως οι ζητιάνοι τα ζωύφιά τους τρέφουν.
Οι αμαρτίες μας επίμονες, οι μεταμέλειες μας χαλαρές·
Ακριβά πληρώνουμε τις εξομολογήσεις μας,
χαρούμενα γυρνάμε στης ακολασίας το δρόμο,
πιστεύοντας ότι μ’ ευτελή δάκρυα ξεπλένονται οι κηλίδες''
[Απόσπασμα από το ποίημα «Στον Αναγνώστη» του CHARLES BAUDELAIRE.]
Στην εποχή μας, έξυπνος θεωρείται αυτός που έχει χρήμα και πάει μπροστά!
Ναι σωστά! Δικαίωμα του να τα έχει. Να τα έχουμε!
Να τα έχει κερδίσει όμως με γνώμονα
τη δικαιοσύνη, χωρίς να πατά πάνω σε ανθρώπους
που τους έχει μετατρέψει σε σκουπίδια.
Χωρίς να χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα.
Το να ζητάμε ειλικρινά συγγνώμη,
όταν έχουμε αδικήσει κάποιον είναι Αρετή και θέλει δύναμη,
αλλά είναι και αυτό που θα μας
επιτρέπει να κοιμόμαστε τα βράδια ήρεμα.
Είναι εύκολο να πεις ψέμα σε κάποιον, παρά την αλήθεια,
μόνο και μόνο για να μην τον στενοχωρήσεις.
Οι σχέσεις κολακείας όμως, πάντα είχαν σαθρά θεμέλια,
αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται η αλήθεια.
Χειρότερο από όλα βέβαια δεν είναι το ψέμα,
αλλά η δημαγωγία, το να παραπλανείς ανθρώπους,
οι οποίοι λόγω των συνθηκών της ζωής τους,
δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να έχουν
πλουραλισμό γνώσεων και αντίθετων απόψεων…
Να στεκόμαστε με το κεφάλι ψηλά
απένταντι στον αντίπαλο μας,
αυτό ξέρω και αυτό πιστεύω εγώ!
Ψέμα θεωρείται, κατά την γνώμη μου,
και το να αποκρύπτεις την αλήθεια!
Στο όνομα της προσωπικής μας ηδονής,
σε κάθε επίπεδο, ξεχνάμε την ενσυναίσθηση,
δηλαδή την ικανότητα μας να μπαίνουμε στην
θέση του άλλου καθώς τον μαχαιρώνουμε πισώπλατα….
Εγώ δεν θα ήθελα να κινούμαι με
ένα μαχαίρι στην πλάτη πάντως !
