Το τρένο...

Τι με κοιτάς με αυτό το απλανές βλέμμα;

Ναι σε εσένα μιλώ, που με κοιτάς με την κενότητα

και το βλέμμα της αγελάδας* και περιμένεις στην αποβάθρα!

Παραξενεύεσαι επειδή αντιδρώ ; έπεσες απ’ τα σύννεφα;

Όχι ρε! Δεν είμαι ένα από τα βαγόνια σου εγώ!

Δεν θα μου υποτάξεις την σκέψη και την βούληση εσύ.

Εγώ είμαι ο οδηγός και ο σταθμάρχης του τρένου

που πάνω γράφει: Ζωή μου!

Εγώ έχω τα κλειδιά, των διασταυρώσεων στις ράγες

και αλλάζω την πορεία αυτού του τρένου όταν θέλω εγώ

και το κατευθύνω όπου θέλω εγώ.

Έχω τα παράθυρα ανοιχτά και

αρπάζω όνειρα και τις πρασινάδες

που βλέπω, καθώς ταξιδεύω.

Ότι με ματώσει θα το πετάξω.

Ότι μου μυρίζει όμορφα ,

θα το κάνω μενταγιόν και παράδεισο!

Θα το κάνω κήπο μου και σκιά για να μην με τυφλώνει το φώς!
Το φως που εκπέμπουν οι ψεύτικοι θησαυροί…~

* δεν έχω κάτι με τις αγελάδες…