Το φεγγάρι μίλησε!

Μια νύχτα μίλησα στο φεγγάρι

και από τότε δεν λέει να

ξεκολλήσει από δίπλα μου.

Με ρωτά συνέχεια:

Μήπως πρέπει να δώσεις χρώμα
 στις λέξεις σου και στη ζωή σου ;

Σου δίνω εγώ λίγο αν θες.

Και έχωσε τα δάχτυλα του μέσα του και έσταξε χρυσόσκονη.

Φώτισε η κάμαρη μου…

Σήμερα έχει φεγγάρι πάντως, όποιος θέλει ας του μιλήσει!

Ίσως σταθεί και εκείνος τυχερός και κάνει

το φεγγάρι πάπλωμα του και λάμπα στο δωμάτιο του.

Ίσως πείτε; Αυτός είναι σίγουρα ερωτευμένος!

Θα σας απαντήσω: ναι είμαι σίγουρα, με την ζωή!

Θέλω να την ρουφήξω.

Δεν θα πάψω να κοιτώ τον ουρανό.

Ούτε θα πάψω να ακούω τον αέρα να φυσά!

Δεν θα τραβήξω το βλέμμα μου
από τα κύματα της θάλασσας ,

Ούτε θα πάψει να μου αρέσει η βροχή!

Μερικές φορές μπορεί να χιονίζει στην ψυχή μου

αλλά η ζέστη που εκπέμπει η καρδιά μου

δεν θα αφήσει να γίνει το χιόνι πάγος.

Δεν θα με βάλω στην κατάψυξη.

Θα ήταν ακόμα πιο όμορφα αν είχα την γοργόνα δίπλα μου,

αλλά δεν πειράζει ας μην την έχω… Ίσως κάποτε να κολυμπήσουμε στην ίδια θάλασσα και να βγούμε μαζί στην ακτή, κάποτε είχε γίνει…~

Υ.Γ. Το αφιερώνω σε μια φίλη που γνωριστήκαμε πριν

λίγο καιρό εδώ μέσα και που αυτήν την περίοδο

δεν είναι και στα καλύτερα της…

εγώ θα της πω, ότι πάντα υπάρχουν

 ομορφιές γύρω μας.
Απλά κλείνουμε τα μάτια και δεν τις βλέπουμε.
 Εθελοτυφλούμε μάλλον.
Σε σένα epr!

O Δημήτρης αφιέρωσε στην ανάρτηση

μια δική του αντίστοιχη.

Άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλο,

βιώνουν παρόμοια συναισθήματα, κάνουν παρόμοιες

σκέψεις και μένουν έκθαμβοι, όταν βλέπουν

ότι συμβαίνει αυτό. Γιατί, όλοι είμαστε άνθρωποι,

όσο σκληροί και αν θέλουμε να φανούμε, έχουμε

ανάγκη ο ένας τον άλλο.