Ίχνη...ασυναρτησίες γράφω πάλι.

Ήρθες από το πουθενά.

Άφησες τα ίχνη σου. Ένα κλικ απόσταση.

Τα ακολούθησα μέχρι την φωλιά σου,
άφησα και εγώ τα ίχνη μου.

Λέξεις είναι τα ίχνη.

Ήρθες ξανά στην δική μου.

Χάθηκες, όπως η φωτιά, κάτω από την ορμή του ποταμού…

Δεν είναι σφάλμα του δρομολογητή,

ούτε των συνάψεων του ιστού η εξαφάνιση.

Οι διάττοντες αστέρες, έχουν στιγμιαίο πέρασμα,

μια ρωγμή στον χρόνο δημιουργούν,
 φωτίζουν στιγμαία την μοναξιά.

Σχίζονται τα δευτερόλεπτα
σε πιο μικρά κλάσματα του χρόνου.

Η χαρά είναι αντιστρόφως ανάλογη του χρόνου

παραμονής τους, στο πεδίο του παρατηρητή.

Η παραμονή του ίχνους,
σε ανώτερη ενεργειακή στάθμη κρατά ελάχιστα.

Μένει μόνο το μετείκασμα, του φωτεινού σημείου

το οποίο αναβοσβήνει στον ιχνηλάτη· ελπίζοντας.

Το βλέμμα καρφωμένο εκεί στο

εικονικό γραμματοκιβώτιο, ηλεκτρονικών μηνυμάτων

Το σχεδόν άσπρο

το σχεδόν κίτρινο

το σχεδόν: ποίημα

Γιάννης Ρίτσος