Αυτό που βλέπω, λέω ότι είμαι εγώ.
Δεν με ξέρω ακόμα. Προσπαθώ να με μάθω.
Αυτό κάνω χρόνια ολάκερα.
Δεν είναι εύκολο να δω μέσα μου.
Μόνο με αφουγκράζομαι προσεκτικά!
Η σάρκα μου, καλύπτει το μέσα μου.
Μέσα μου, αντιμάχονται 2 εαυτοί, μια ψυχή με 2 πτυχές.
Μια μάχη που θα διαρκεί μια ζωή, την ζωή μου.
Όταν σιωπούν με φοβίζουν. Πάντα φοβόμουν την αδράνεια.
Αδράνεια σημαίνει τέλμα, νωθρότητα, σαπίλα ύπαρξης!
Το καλό και το κακό, πρωταγωνιστές αυτής της μάχης.
Πες μου τι βλέπεις, ρωτά το καλό το κακό:
‘Τίποτα! Έρεβος, θλίψη, βρωμιά, πηχτό αίμα!’
Πες μου εσύ τι βλέπεις ρωτά το κακό το καλό:
‘Όμορφα σπλάχνα, κόκκινο αίμα,
μια καρδιά που χτυπά ρυθμικά,
πνεύμα που θέλει να ελευθερωθεί!’
Τα δάχτυλα του κακού ,
σφικτή αγκαλιά στα πνευμόνια μου
και δεν μπορώ να ανασάνω· με πιέζουν·
σφάζουν την καρδιά· στάζει αίμα . Χαίρεται ο διάβολος.
Τα δάχτυλα του καλού, ξεσφίγγουν αυτή
την θανατηφόρα αγκαλιά και τελικά υπερισχύουν του κακού.
Ανασαίνω και χαμογελώ. Προτιμώ να χαμογελώ.
Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό το ξέρω,
αλλά πάντα θα προσπαθώ να κατανοώ και να διαχειρίζομαι
την θλίψη που προσπαθούν να μου
επιβάλλουν τα χέρια του κακού.
Όλα τα καθορίζει ο νους. Αυτός κάνει παιγνίδια.
Αυτός ερμηνεύει τα γύρω, όπως θέλει,
ανάλογα με την περίπτωση.
Αυτός δίνει υπόσταση στον χρόνο και στο χώρο,
πλάθει εικόνες σε μια ουτοπική διαφάνεια,
την οποία εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε!
Κυνηγοί και θηράματα γινόμαστε την ίδια στιγμή.
Κάποιες φορές καταλήγουμε, άθυρμα των ονείρων μας!
~Με άφησες νωρίς,
μια γεύση πήρα
από την ψυχή σου.
Ένα θαύμα έγινε στην δική μου~
