Δραπέτες ονείρων

Αν θα έρθεις, θυμήσου να φέρεις την άνοιξη!

Αν με βρεις να κοιμάμαι,

δώσε μου ένα απαλό φιλί στα χείλη

και ξύπνα με μόνο αν είναι να κάτσεις,

διαφορετικά άσε με φυλακισμένο στο όνειρο που βλέπω!

Έρποντας ερχόμουν να σε βρω,

μάτωσαν τα γόνατα μου,

σαν προσκυνητής της Παναγιάς της Τήνου.

Όταν θα φύγεις όμως μην ξεχάσεις
 να μου αφήσεις την ψυχή μου·

για να έχω κάτι να καταθέσω την ώρα της κρίσης!

Οι φυλακισμένοι, βρίσκουν τον τρόπο να δραπετεύσουν,

ακόμα και αν χρειαστεί να σκάψουν
 τους τοίχους με τα νύχια·

ίσως οι τοίχοι, σε κάποιες φυλακές, να είναι αιμάτινοι

και τα δάχτυλα να πρέπει να γίνουν σπαθιά,

που πρέπει να βυθιστούν στη σάρκα μας

χωρίς ενδοιασμούς και τύψεις!
Να γυρίσουμε τα μέσα, έξω.
<-------------->

Μια μάχη, δίνουμε όλοι μας,

για την ελευθερία μας, συνέχεια από τη στιγμή

που γεννηθήκαμε, μέσα από
την σκοτεινή μήτρα της μάνας μας.

~Αφιερωμένο στην Μαρία Νικολάου~